Θες να πω κάτι που ενδεχομένως ξεσηκώσει θύελλα; Παίρνω αφορμή από το σχόλιό σου.Αυτή η κατάσταση συμβαίνει για έναν λόγο που έχει διάφορες παράπλευρες συνέπεις που δεν αντιλαμβανόμαστε. Πιάστε ένα τσάϊ ή ένα καφέ κι ελάτε να το δούμε. Το κοινωνικό conditioning σε όλο στον Δυτικό πολιτισμό τείνει να δίνει αξία στην γυναίκα μέσω της σκέτης "ύπαρξής" της. Αυτό ανάγεται ήδη στον Αυλικό Ερωτα (amour de cour) των τροβαδούρων του Μεσαίωνα. Η γυναίκα δεν οφείλει να "κάνει" κάτι για να είναι πολύτιμη στο ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Θεωρείται νομοτελειακά πολύτιμη κι επιθυμητή επειδή είναι γυναίκα. (Σημειολογικά αυτό αντανακλά την βιολογική πολυτιμότητά της ως καρποφορία ζωής που πλέον επειδή ο πολιτισμός ξέφυγε από το πρωτόγονο στάδιο απέκτησε πατίνα σοφιστικέ).Η εξιδανίκευση αυτή θεωρητικά και σε πρώτη ανάγνωση είναι ρομαντική και την εξυψώνει. Στην πραγματικότητα και πρακτικά όμως την καταβαραθρώνει. Ας δούμε πώς.Έχετε παρατηρήσει ότι πάμπολλες φορές μια γυναίκα "χαλιέται" που δεν κερνάει ένας άντρας που έχει εκδηλώσει το ενδιαφέρον του ή κάποιος με τον οποίο σχετίζεται δεν της κάνει δώρα έστω συμβολικά μικρής αξίας; (ομιλώ για περιπτώσεις εντελώς μη χρυσοθηρικές και που ακούγονται απολύτως λογικές γυναίκες). Το συμβολικό "αντίτιμο" είναι κάτι που ο άντρας πρέπει να προσφέρει για την απλή "παρέα" της γυναίκας και έτσι ερμηνεύεται η κίνηση.Έχετε σίγουρα παρατηρήσει γυναίκες που "τα δίνουν όλα" και τελικώς δεν εισπράττουν τίποτα από αυτά που αναμένουν. Μα ποιά ήταν αυτά τα "όλα" άραγε;Έχετε επίσης δει γυναίκες που παραπονούνται ότι ο σύντροφός τους προτιμάει να περάσει χρόνο με φίλους ή με άλλη παρέα ή να μείνει στη δουλειά. Ότι τις βρίσκει ίσως βαρετές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Έχετε σίγουρα παρατηρήσει γυναίκες που αναμένουν να εισπράξουν λεκτική αποδοχή από τους άντρες με τους οποίους σχετίζονται και νιώθουν βαθιά απογοήτευση όταν δεν την λαμβάνουν όπως την επιθυμούν (είχαμε το περιστατικό μόλις χθες). Και τέλος υπάρχουν πάμπολλες γυναίκες που θεωρούν ότι η ερωτική αποκλειστικότητα των συντρόφων τους αντανακλά κάποια ειδική αποδοχή εκ μέρους τους ότι είναι οι καλύτερες και βιώνουν το κέρατο όχι ως προδοσία της εμπιστοσύνης τους αλλά ως αμφισβήτιση της ίδιας της αξίας τους. Ότι ο έρωτας κι η δική τους υπόσταση θα έκανε τον άλλον να μείνει μονογαμικός αλλά να που δεν έγινε. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;Και γιατί καταλήγουν σε ματαίωση των γυναικών τελικώς; (εξ ου κι η απογοήτευση)Γιατί έχουμε διδαχθεί παιδιόθεν από το ευρύτερο περιβάλλον μας ορισμένα πράγματα για τον ρόλο της γυναίκας. Πρώτον ότι είναι ετεροκαθοριζόμενος. Όλα περνάνε από την αντρική αποδοχή και δη την ερωτική αντρική αποδοχή που θα κανονικοποιηθεί κατόπιν στον ρόλο της οικογένειας: η γυναίκα είναι κόρη για να γίνει κατόπιν ερωμένη και μάνα. Ναι είναι ανεξάρτητη επαγγελματίας στις μέρες μας αλλά πρέπει να μπορεί επάξια να συναγωνιστεί τον άντρα! ("πάντων χρημάτων μέτρον...άντρας" για να παραφράσω τον Πρωταγόρα). Είχαμε μόλις χθες εδώ αντιλαβές με αφορμή το επάγγελμα του σεφ. Κι όχι μόνον να τον συναγωνιστεί αλλά και να το κάνει με τέτοιο τρόπο που να μην τον ευνουχίσει αν δεν θέλει να απεμπολίσει τον πρωταρχικό ερωτικό-οικογενειακό της ρόλο. Δεύτερον ότι είτε δεν προσδιορίζονται τα απαιτητά πράγματα (ποιά είναι τα καθήκοντα της συντρόφου άραγε; μιλάμε ευρέως για της μάνας ή της συζύγου αλλά μόκο για την συντροφικότητα) ή ότι με την περιρρέουσα ασάφεια μας κάνει προσφέρουμε τα άκρα: ή τα πάντα (χαλάκια εξώπορτας) ή τίποτα (ντιβαρίες). Με το πλαίσιο σκέψης βαλμένο σε αυτόν τον διακόπτη και ψημένο στους 220 βαθμούς επί 6 αιώνες συναπτούς προκοπή δεν βλέπουμε. Είναι ξεκάθαρο ότι για να νιώσουν οι γυναίκες (και οι άντρες!) μεγαλύτερη ικανοποίηση από τις εκατέρωθεν σχέσεις τους πρέπει να συγκεκριμενοποιηθούν οι επιθυμίες των 2 φύλων το ένα από το άλλο. Τι δίνει ο ένας στον άλλο;Πόσο επιθυμητό είναι αυτό που δίνει;Τι το κάνει μοναδικό;Ας το σκεφτούμε λίγο. Διάλογος με επιχειρήματα παραπάνω από ευπρόσδεκτος.
