Δεν ξέρω αν είναι θέμα συμβατότητας όπως το λες, ή θέμα timing στη ζωή του καθενός.Σε αυτό που περιγράφεις εγώ βλέπω έναν τύπο ο οποίος επιμένει να συνεχίζει την "εργένικη" ζωή του, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα. Κάνει η ζωή του, παίζει τα παιχνίδια του, ακούει τη μουσική του, πίνει τα ποτάκια του, κάνει τα ταξιδάκια του κλπ. Αυτό θα πρέπει να ήταν αρκετά φανερό στην σύζυγό του και πριν κάνουν το παιδί. Πριν μπουν στη διαδικασία να κανουν σπίτι-οικογένεια μαζί. Ότι ίσως αυτή να ήταν πολύ πιο έτοιμη από αυτόν. Αλλά προφανώς αυτή το αγνόησε. Και τώρα λούζεται τις συνέπειες.Τώρα όλες τις σοφίες που λέει αυτός τις ακούμε βερεσέ. Συνήθως τέτοιοι τύποι ανθρπωπων, ότι κάνουν κι ότι λενε, δεν έχει σχέση με το well-being του παιδιού και τη σωστή ανατροφή, αλλά με τη δική τους υσηχία. Ποιος τρόπος υπάρχει να ξεφορτωθούμε το πιτσιρίκι και να μη μας ενοχλεί? Αυτόν κάνουμε σημαία ως advanced παιδαγωγική μέθοδο και πουλάμε και μούρη από πάνω! Το έχω δει πολλές φορές αυτό το έργο!