#7Η απάτη ή/και το κεράτωμα τιμωρείται κοινωνικά, με την απομάκρυνση και διατυμπανισμό στον κοινό περίγυρο αυτού που εξαπατά, και αφαίρεση δικαιωμάτων σε κοινά αγαθά και παιδιά. Συνήθως όμως ο εξαπατημένος αισθάνεται τόση ντροπή, που ακόμη κι αν απομακρύνει αυτόν που απάτησε, δεν προχωρά στο δημόσιο κομμάτι της τιμωρίας. Τα δικαστήρια όντως λαμβάνουν υπόψιν την απάτη σε πιθανές διαμάχες για επιμέλεια των παιδιών και διαχωρισμό των οικονομικών, αλλά κι αυτά χρειάζονται μια κάποια απόδειξη ότι διεμείφθη απάτη.Για κάποιο λόγο νομίζω ότι εννοείς να τιμωρείται ακόμη κι αν δεν θέλει ο απατημένος να τον απομακρύνει. Κάτι του στιλ να τον στείλεις να σπάει πέτρες στη Σιβηρία. Μάντεψε όμως, όπως λέει και η Λένα, όσο υπήρχαν νόμοι κατά της μοιχείας υπέφεραν οι γυναίκες κυρίως και οι πέτρες ήταν φονικό όπλο της εκτέλεσής τους. Με πολλές από αυτές να είναι αθώες ή και τα αληθινά θύματα απάτης που ο άντρας ήθελε να βγάλει από τη μέση. Και το πετύχαινε. Επειδή ο λόγος μιας γυναίκας ακόμη και σήμερα είναι υποδεέστερος από το λόγο ενός άντρα, και ακόμη περισσότερο από το λόγο μιας ομάδας αντρών που υποστηρίζουν τον πρώτο ακόμη και χωρίς καμία απόδειξη. Διάβασε λίγο ξένο τύπο, δες στη Μέση Ανατολή και βόρεια Αφρική, τις Λατινικές χώρες της Ν. Αμερικής όπου η νομοθεσία ακόμη τιμωρεί τη μοιχεία... αυτές οι υποθέσεις πολύ συχνά δημοσιεύονται. Δες τη γλώσσα και πώς καταρτίζονται οι κατηγορίες. Θα καταλάβεις πολλά πιστεύω.
