Συμπάσχω, Πόντια!Θυμάμαι ο καλός μου, στην αρχή της σχέσης μας, μου είχε χαρίσει ένα ανεκδιήγητο χαϊμαλί(από αυτά τα "χειροποίητα" που η κάθε πικραμένη αγοράζει 2 χάντρες απ' το Μοναστηράκι, κοτσάρει από κάτω μια πορτοκαλιά φούντα και τα ονομάζει "χειροποίητες δημιουργίες").Γενικά, εγω ως άνθρωπος στις κοινωνικές δεξιότητες το χάνω λίγο (τα συναισθήματά μου φαίνονται έντονα στις εκφράσεις μου και δεν μπορώ να το κρύψω). Ε, είδε ο καημένος την ξινίλα στη μούρη μου και μου λέει αν δεν σου αρέσει δεν χρειάζεται να το φορέσεις. Κι εγώ λέω με ανακούφιση, χωρίς να το φιλτράρω. "Ουφ! Ευτυχώς! Νόμιζα ότι θα αναγκαζόμουν να το φορέσω!" Το τι γέλιο έριξε δεν λέγεται.