Είναι θέμα διαφορετικών χαρακτήρων. Άλλοι κακώς το παίζουν ήρωες στο θέμα της υγείας ή αρνητές της ιατρικής επίσκεψης, άλλοι το παίζουν κατά φαντασίαν ασθενείς. Υπάρχει η μοιρολατρία και η ανωριμότητα σαν παράγοντες. Δεν αξίζει όμως να είμαστε καταπιεστικοί και συμπιεστικοί. Υπομονή! Μερικές φορές το πείσμα χρειάζεται να χυθεί πριν εξατμισθεί.Πάντα να τους λέμε πόσο τους αγαπάμε και νοιαζόμαστε για την υγεία τους, τελικά αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν. Είναι πραγματικά δική του η ζωή και η προσωπική ευθύνη για αποφάσεις στην την υγεία του εκτός αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει ή έχει διανοητικά ή ψυχολογικά προβλήματα. Στο εξωτερικό δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην ελεύθερη θέληση και πραγματικά θεωρείται παραβίαση της ελευθερίας του ατόμου να μην του επιτρέπουν να πάψει να φροντίζει τον εαυτό του. Προσωπικά διαφωνώ.Σε άλλες πάλι περιπτώσεις και προφανώς όχι η δική σου, τα παιδιά έχουν μήνες ή χρόνια να κάνουν μια τέτοια συζήτηση υγείας με τον ηλικιωμένο γονιό και μετά όταν ανακαλύπτουν ότι υπάρχει πρόβλημα, αλλά αρνείται να πάει ο γονιός στον γιατρό για διάγνωση ή εγχείρηση, τους πιάνει θυμός και τύψεις μαζί.