Οι ερασιτεχνικές αυτές ομάδες απλοϊκών ηθοποιών και σκηνοθετών μπορούν να κάνουν την πρακτική τους σε ιδιωτικά θέατρα, όχι όμως στην Επίδαυρο. Αυτό που κυρίως δεν μπορώ να συγχωρήσω σε αυτές τις ομάδες είναι την προσπάθειά τους, κάθε φορά που χρησιμοποιούν ένα μεγαλειώδες έργο, να κάνουν την αναγωγή στην "εποχή της κρίσης", όπως φαίνεται από τις συνεντεύξεις τους που παραχωρούν βεβαίως με ανησυχητική γενναιοδωρία. Αγαπώ τον Αισχύλο με όλη μου την καρδιά διότι είναι μια διάνοια που κατάφερε να εκφράσει, μέσω της τραγωδίας, τα πιο πρωτόγονα υπαρξιακά ανθρώπινα θέματα. Θα περίμενα κάπως να εκφραστεί αυτή η αχρονικότητα και απεραντοσύνη τους. Για να προσπαθούν αυτά τα παιδιά να μας "διδάξουν" την αισχύλεια τραγωδία σημαίνει ότι δεν έχουν καταλάβει ότι το κοινό είναι πιο "έξυπνο" από αυτούς. Όσο για τα ευρήματα του κ. Λυγίζου τα βρήκα άκρως εκνευριστικά: ο φόνος του νοήματος. Η σύγκρουση στον Αισχύλο νομίζω ότι διαφαίνεται μέσω του χορού με τον πιο όμορφο τρόπο: τον συγκεχυμένο (θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει τις σκέψεις που δεν έχει εκφράσει ο Προμηθέας), ο οποίος διευρύνει τη φαντασία του θεατή, και όχι με την απλοϊκή δυαδικότητα μέσω της "ηχούς". Το Φεστιβάλ Αθηνών πάσχει. Κυρίως από τις διασκευές "απέραντων" έργων από καλλιτέχνες ρηχών ψυχισμών. Τέλος, οικτίρω τον εαυτό μου που δεν έχω την απαιτούμενη συγκρότηση ώστε να μπορώ να γιουχάρω στο τέλος της παράστασης.