Συμφωνώ πολύ με τα γραφόμενά σας κ. Χωμενίδη. Να συμπληρώσω και κάτι ακόμη που σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό:Ναι, οι πανηγυρισμοί για επιτυχίες σε (ομαδικά κυρίως) αθλήματα μπορούν να περιλαμβάνουν ακρότητες και απρέπειες. Εδώ που τα λέμε, κάθε πανηγυρισμός αλλά και κάθε διαμαρτυρία, σε κάθε περίπτωση, μπορεί να περιλαμβάνει τέτοια στοιχεία.Κι εμένα μου δίνει στα νεύρα όταν ορισμένοι, τη μέρα του γάμου τους, κορνάρουν ΣΕ ΟΛΟ το δρόμο της επιστροφής από το ναό. Επειδή μου τη δίνουν μερικοί τέτοιοι, δεν θα υποσηρίξω ότι είναι σιχαμένος όποιος χαρεί/τραγουδήσει/χορέψει τη μέρα του γάμου του.Κι όμως, αυτό κάνουν μερικοί (και καλά) "υπεράνω": Δεν τα βάζουν ειδικά με τους κάφρους που φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα ή που προβαίνουν εν γένει σε γελοιότητες. Τα βάζουν με όποιον τολμήσει πχ. να γράψει σε FB/twitter μια απλή φράση του στιλ "Μπράβο Ελλάδα, πάμε για τους 8".Λοιδορούν ως ελληναράδες όσους τολμούν απλώς να χαρούν, χωρίς υπερβολές και προσβολές.Αγνοούν την αγάπη τεράστιων μορφών του πνεύματος για αυτό το άθλημα (σε σημερινό άρθρο της Lifo εξηγείται η αγάπη του Pasolini για τη μπάλα, ενώ ακόμη πιο διάσημη ήταν η λατρεία του Camus). Επειδή απλώς τυγχάνει να μην τους αρέσει το ποδόσφαιρο (πράγμα απολύτως αποδεκτό), δεν αρκούνται να πουν 'ξερετε ρε παιδιά, εγώ το βαριέμαι' αλλά πρέπει να το χρησιμοποιήσουν για να νιώσουν ανώτεροι από τον χύδην όχλο που τολμά να χαίρεται για αθλητικές επιτυχίες, quelle horreur!Αν ένας Έλληνας (ξανα)κερδίσει ένα Νόμπελ στη Λογοτεχνία ή (για αλλαγή) σε ένα επιστημονικό πεδίο, και ασχοληθούμε μαζί του, διαβάσουμε τις συνεντεύξεις του και εκφράσουμε την υπερηφάνεια μας γι'αυτό, αμφιβάλλω αν θα βρεθούν τόσοι να μας υπενθυμίσουν ότι "δεν τα γράψαμε παρέα τα βιβλία ή τις έρευνες", όπως μας θυμίζουν ότι "δεν βάλαμε όλοι μαζί τα γκολ". (Πράγματι δεν θυμάμαι κανέναν να μας υπενθυμίζει ότι δεν κρατάγαμε όλοι μαζί τις κάμερες για να γυρίσει ο Λάνθιμος τον επιτυχημένο Κυνόδοντα).Κι εγώ θεωρώ τις επιτυχίες στο χώρο της επιστήμης και του πνεύματος σημαντικότερες, αλλά πραγματικά, εγώ κι ο γείτονας δεν συμβάλαμε περισσότερο στο Νόμπελ του Ελύτη απ' όσο στο γκολ του Σάμαρη. Και ναι, δεν βγήκε κανείς με κόρνες και σημαίες στο δρόμο για τον Ελύτη γιατί μιλάμε για έναν τελείως άλλο χώρο, για άλλο είδος, για άλλου τύπου έκφραση. Το ότι η μία είναι ανώτερου επιπέδου δε σημαίνει ότι η άλλη πρέπει να περιφρονείται ωςεξ ορισμού χυδαία. Δεν είναι νομίζω τόσο κακό να υπάρχουν μορφές τέχνης (ποίηση χαρακτήριζε ο Pasolini τα γκολ) που να μπορούν να αγγίξουν τόσο πολλούς ασχέτως με τη μόρφωση, την καλλιέργεια, την οικονομική και κοινωνική τους θέση.
