Όταν ήμουν 4 χρονών πήγαινα στον παιδικό σταθμό. Μια μέρα με ρώτησε η δασκάλα πόσο αγαπούσα τον δίδυμο αδερφό μου. Πηγαίναμε μαζί στον σταθμό. Της είπα καθόλου κ ο αδερφός μου έβαλε τα κλάματα. Της το πα αυτό γιατί η μητέρα μας μας είχε πάρει δώρο δύο αμαξάκια αλλά εμένα μου άρεσε περισσότερο το χρώμα του αμαξιού του αδερφού μου. Και δεν μου το δινε και έτσι τον μίσησα εκείνη τη μέρα. Σήμερα είμαι 24 κ ο δίδυμός μου είναι τα πάντα για μένα. Πάντα σήμαινε τα πάντα. Η μικρή Λυδία δεν ήθελε να βαφτιστεί όχι γιατί ελιχε τεκμηριωμένη αποψη, αλλά γθιατί βρισκόταν σ'ένα περιβάλλον δύσκολο, μ'εναν ιερέα μπροστά της και γύρω της μεγάλοι , αγχωμένοι άνθρωποι να την περιβάλλουν. Αυτό που ήθελε ήταν απλά τα παιχνίδια κ τους μικρπύς της φίλους. Η βάφτιση είναι μυστήριο που έχει ο καθένας δικαίωμα να μη συμμετέχει αλλά αφού πρώτα μεγαλώσει λίγο , μάθει σε ποια θρησκεία ανήκει το μυστήριο αυτό κ τότε αποφασίσει αν θέλει να ακολουθήσει το μυστήριο κ άρα αυτή τη θρησκεία ή όχι. Αυτή είναι η άποψή μου πάντα σεβόμενος τις διαφορετικές τοποθετήσεις.