#1 Πολλές φορές έχουν έρθει στο Α,μπα ερωτήσεις για το αν δυο άνθρωποι διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου μπορούν να είναι μαζί και συνήθως σκεφτόμαστε για αυτόν που έχει τίτλους σπουδών ότι γίνεται σνομπ απέναντι στον άλλον. Αυτή την φορά μας ήρθε και το ανάποδο. Η δική μου άποψη είναι πως σήμερα, λόγω υπερπληθώρας πτυχιούχων που δεν βρίσκουν εργασία άρα δεν βγάζουν λεφτά, αυτό το ανάποδο έχει γίνει κανονικό. Και όσοι από εμάς ασχολούμαστε με την έρευνα, ειδικά σε κλάδους όπως η ιστορία και οι πολιτικές επιστήμες έχουμε να αντιμετωπίσουμε τρομερή απαξίωση αυτών που κάνουμε καθώς στην "κοινή" λογική δεν βγαίνουν μπικικίνια άρα είμαστε χομπίστες και παράσιτα. Ακόμα και αν πολλοί από εμάς κάνουμε άλλες δουλειές για υποστηρίξουμε την έρευνα μας, ακόμα και αν η έρευνα μας είναι σημαντική και σε πρακτικό επίπεδο, εμείς θεωρούμαστε μαλθακοί και ότι δεν ξέρουμε από την αληθινή ζωή.Σίγουρα ο ακαδημαϊκός χώρος, που δεν είναι και ενιαίος, είναι μια γυάλα και σε αρκετά θέματα πιο προστατευμένος από άλλους επαγγελματικούς κύκλους. Αλλά κάθε κλάδος έχει τις προκλήσεις του και στον συγκεκριμένο χρειάζεται μεγάλη αφοσίωση, επιμονή, ψυχική αντοχή και πολλές φορές ευελιξία στις κοινωνικές επαφές. Νομίζω ότι σε επίπεδο συντροφικό/οικογενειακό δεν πέφτουν κι άσχημες αυτές οι ιδιότητες. Τώρα αν ο εν λόγω σύντροφος είναι γενικώς αλλού γι αλλού και έχει μεγαλώσει πολύ προστατευμένα, σε σημείο να ανησυχεί η ερωτούσα για τη λειτουργικότητα του στην καθημερινή ζωή, λυπάμαι, αλλά δεν φταίει το ότι είναι ακαδημαϊκός.Να κάνω και μια υπόθεση: μήπως μιλάμε για το τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα;