1. Όταν έκανα μάστερ στο εξωτερικό,μας έλεγαν ότι συχνά αυτοί που συνεχίζουν για διδακτορικό έχουν έναν φόβο να συναντήσουν τις προκλήσεις της αγοράς εργασίας και γι'αυτό στρέφονται στην έρευνα. Ειδικότερα να πω πως οι σπουδές μου έχουν να κάνουν με τον τομέα της ανώτερης εκπαίδευσης οπότε ήταν σχετικά επίσημα τα όσα ακούγονταν. Όμως,αυτό δεν είναι καθολικό. Υπάρχουν άνθρωποι που όντως τελειωνοντας το μάστερ είναι σε φάση "τι να κάνω τώρα..δε βρίσκω δουλει,ας κάνω ένα PhD" και είναι και αυτοί που δίνουν τη ζωή τους στην έρευνα. Όταν τελείωσα λοιπόν το μάστερ,είπα ότι δε πρόκειται να ξαναδιαβάσω στη ζωή μου και ότι πραγματικά θαυμάζω τους ανθρώπους που συνεχιζουν. Και αυτό γιατί ο άντρας σου δεν διδάσκει απλά(θέλω να πιστεύω). Διαβάζει,δημοσιεύει ,ερευνά και μεταδίδει. Ξέρεις πόση πνευματική κούραση έχει αυτό;Επίσης,αυτοί οι άνθρωποι έχουν συχνά σφαιρική άποψη και λέγειν,χαίρεσαι να μιλάς μαζί τους. Βέβαια και πάλι δεν είναι καθολικό. Συνοψίζοντας,μπορεί όντως να μην ήθελε για τους λόγους του να βγει στην αγορά εργασίας αλλά βγήκε στην ακαδημαϊκή ζούγκλα και αυτό είναι σημαντικό. Δε καταλαβαίνω γιατί να μη μπορεί να πάει στον γιατρό; Εσύ μπορείς να διαβάσεις αυτά που διαβάζει και να βγάλεις άκρη; Όχι. Αλλά οι κοινωνικές δεξιότητες είναι άλλο. Δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ τα βγάζει πέρα στη δουλειά του, συναναστρέφεται με τόσους ανθρώπους και έχει τόσες γνώσεις,δε θα μπορεί να πάει ένα παιδί στον γιατρό. Αν βρίσκεις λογική,let us know. Πάντως για την ιστορία,εμένα ο μπαμπάς μου είναι υδραυλικός αλλά δε μας πήγε ποτέ στον γιατρό. Δοκίμασε και τον ακαδημαϊκό,ποτέ δεν ξέρεις