Νομίζω ότι το προβλημα ξεκινα όταν προσπαθεις να βαλεις ζυγι και δεν σου βγαίνει αυθορμητα. Εγω δεν θυμαμαι να εχω κανει τετοιες σκεψεις όταν ο πατερας μου ήταν στα τελευταια του, το ξεσκατισμα, τα οχτάωρα μετα την δουλεια στα νοσοκομεία κτλ ήταν απλα μια φυσιολογικη αλλαγη στην καθημερινότητα μου.Οταν παει το μυαλο σε πιο "ακαδημαικες" σκεψεις την ωρα της αναγκης κατ έμε είναι αστα να πανε. Σε αυτα είμαι της αποψης ότι ασυναισθητα σου βγεί, οτιδηποτε αλλο συνειδητο εχει πολυ βαρυ τιμημα στο μελλον, ενοχες ή ανθρωποθυσια δεν εχει σημασία. Αν το βλεπει καποιος ως θυσια ας τον ανθρωπο να ζησει τις τελευταιες του μερες/εβδομαδες/μηνες κτλ μοναχος του, η παρουσία του θα είναι σαν οποιοδηποτε ξενου φροντιστη.Θυμηθηκα το αρθρο για του μοναχικους της αγγλιας που εχουν αρχισει να αγχωνει το μακρα πιο υλιστικα κρατος Προνοιας τους, δυστυχως οι γονεις δεν θελουν απλα καποιον να τους δωσει ενα ποτηρι νερο αλλα να είναι απο χερι που δημιουργησαν, αγαπησαν, δυσκολευτικαν, απο ενα χερι που να συμβολιζει ότι όλα αξιζαν στο τελος...εεε αυτο κανενας περα απο το παιδι δεν μπορει να το προσφερει.Πολλες φορες αυτη η καθολικη απαξίωση του παλιου με προσχημα τις χειρότερες περιπτωσεις δημιουργει τετοιους ψυχισμους που στο τελος μονο ψυχολογοι μπορουν να κανουν κατι. Σε όλο τον πλανητη θα βρεις την εκφραση "τα υστερα να τιμουν τα πρωτα", δεν ξερω ίσως ειμαι οπισθδρομικος αλλα περαν απο την ελευθερία υπάρχουν και εννοιες οπως χρεος.