Νο3....Θα εκφρασω την γνωμη μου μεσα απο την προσωπικη μου εμπειρια! Εχω μια φιλη, την αγαπαω πολυ και ειμαστε μαζι απο 5 χρονων! Πανω απο 20 χρονια κοινη πορεια και ζωη! Τα τελευταια ομως 2 χρονια ομως την εκοψα! Και δεν το εκανα απο κακια η εγωισμο! Ζησαμε κι οι δυο ερωτες σχρσεις και χωρισμους! Αυτη εζησε δεκαδες, εγω μολις τρεις! Καθε φορα που χωριζε ζηταγε την προσοχη μου, την συμπαρασταση μου, την αγαπη μου, τον χρονο μου, την ζωη μου ολοκληρη! Και της τα εδινα ολα με ολη μου την καρδια! Φυσικα, οταν γνωριζε τον επομενο υποψηφιο αντρα της ζωης της εγω περναγα στο περιθωριο, κατο υο οποιο ειχα αποδεχτει και δεν με πειραζε! Αυτο που με εκανε να την πεταξω κυριολεκτικα στην ακρη ηταν η αντιμετωπιση της οταν κοντεψα να χβρισω με τον αρραβωνιαστικο μου τοτε, και πλεον συζυγο μου! Οταν εγω σχεδον διαλυμενη, μετα απο μια αποβολη και στο χειλος του χωρισμου την πηρα τηλεφωνο και της ζητησα να μιλησουμε, τοτε εκεινη επειδη ειχε βρει ακομα εναν τελειο το μονο που μου ειπε ηταν "ελα μωρε σιγα, ο επομενος να ειναι καλα, πρωτη φορα χωριζεις;". Εγω τοτε απο το σοκ δεν ηξερα τι να πω οποτε συνεχισε λεγοντας μου οτι επρεπε να κλεισει για να βαφτει... Την απαντηση μου της την εδωσα 6 μηνες μετα, (περιοδο κατα την οποια ζουσε τον ερωτα της και ουτε καν σηκωσε το τηλεφωνο να με παρει) οταν αρχισαν τα προβληματα στη σχεση της και μου ζητησε να ακυρωσω το Σαββατοκυριακο που κανονισα με τον αντρα μου για να παω μαζι της να της σταθω γιατι την ποναγε πολυ ο χωρισμος... Απλα εκλεισα το τηλεφωνο και την αφησα στο περιθωριο... Καταλαβα τοτε οτι το μονο που ηθελε ηταν μια καβατζα για να κλαει οταν δεν περναει τελεια με καποιο γκομενο! Αυτο ημουν για αυτην κσι εκεινη την ημερα αποφασισα πως δεν θελω να ειμαι κατι τετοιο για κανεναν...Ισως ηταν ασχημο, αλλα ηταν σπολυτως ειλικρινης αυτη μου η κινηση και δεν εχω και κανενα προβλημα να την κοιταξω στα ματια! Δεν ηταν κινηση εκδικητικη, σε καμια περιπτωση... Εγω την ονομασα ανταποδωτικη...