#7Καμιά φορά χρειαζόμαστε μια απλή κουβέντα, κάτι που φαίνεται αυτονόητο αλλά το μπλοκαρισμένο μυαλό δεν το σκέφτεται. Έχεις ιδέα πώς λειτουργεί ένα μπλοκαρισμένο μυαλό; Τα κάνεις όλα μηχανικά, κάνεις άπειρα και άλλοτε νιώθεις ότι δεν κάνεις τίποτα, άλλοτε ότι κάνεις συνεχώς λάθη. Και κάπως τιμωρείσαι. Καπνίζεις, τρως πολύ, πίνεις πολύ, γενικά, δεν φροντίζεις τον εαυτό σου, τον βλάπτεις λίγο λίγο, χωρίς να το καταλαβαίνεις ούτε αυτό βέβαια.Προσωπική ιστορία, για την αξία της απλής, αυτονόητης κουβέντας, μιας ιδέας της στιγμής ενίοτε, που για τον πανικόβλητο είναι μάσκα οξυγόνου:Η μητέρα μου είχε πολύ γερά δόντια (που δεν τα κληρονόμησε κανείς μας), οπότε άργησε αρκετά να έρθει η ώρα να χρειαστεί οδοντίατρο, όταν λόγω Αλτσχάιμερ σταμάτησε να τα πλένει μόνη της και ήταν στη φάση που δεν άφηνε να το κάνω εγώ σ'εκείνη. Τα κατάφερνα καμιά φορά, αλλά ήταν βασανιστικό, εγώ ήμουν επίμονη, εκείνη αντιδρούσε, ήταν και πάντα αντιδραστική (αυτό ήξερε να μου το κληροδοτήσει, προτιμούσα τα δόντια), ήταν γενικώς χάλια η κατάσταση. Θεωρητικά δεν ήταν και τίποτα μια επίσκεψη σε οδοντίατρο. Κλείνεις ραντεβού και πας. Επειδή όμως είχε προηγηθεί μια πολύ άσχημη, για τη μαμά έως και επικίνδυνη, εμπειρία σε γιατρό, σκέφτηκα να ρωτήσω πρώτα τι να κάνω, τηλεφωνώντας στο Κέντρο Ημέρας για άτομα με αλτσχάιμερ, στη Θεσ/νικη. Α, μπράβο μου, ορίστε, για όλα υπάρχει λύση, αρκεί να θέλεις. Σωστά; Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να πάρω τηλέφωνο. Έπρεπε να πω ότι η μαμά μου έχει Αλτσχάιμερ. Μπορούσα να τη βλέπω να έχει αλτσχάιμερ, αλλά δεν μπορούσα να το πω χωρίς να μου κόβεται η ανάσα από το κλάμα. Και επειδή δεν μπορώ να διαχειριστώ το πολύ κλάμα, δεν το έλεγα ποτέ. Τελικά πήρα τηλέφωνο, δεν κατάφερα να μιλήσω από τα κλάματα, ζήτησα συγνώμη και ξαναπήρα μετά από λίγο. Άξιζε το μαρτύριο γιατί τελικά πήγαμε Θεσ/νίκη και ήρθε μάλιστα ειδικά εκπαιδευμένη οδοντίατρος στο σπίτι της αδερφής που ήμασταν (ορίστε και πάλι, όλα εύκολα μας ήρθαν, τζάμπα αγχωνόμουν, σωστά;), καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται, μου έσωσε τη ζωή νομίζω.Μου έδωσε διάφορες πρακτικές οδηγίες* που βοήθησαν πολύ, αλλά το σωτήριο ήταν το:Δεν χρειάζεται να προσπαθείτε να τα πλύνετε κάθε μέρα. Όποτε έχεις κέφι, έχεις ξυπνήσει καλά, έχεις χρόνο και διάθεση. Μου εξήγησε και γιατί αλλά αυτή η κουβέντα, σκέτη, μου άλλαξε τη ζωή, με ξεμπλόκαρε. Σταμάτησα να την κάνω μπάνιο κάθε Σάββατο πρωί, μηχανικά. Γενικά, ανέπνευσα και ανέπνευσε κι εκείνη και τελικά πλέναμε 3 φορές τη μέρα δοντάκια και μπανάκι, που ως τότε ήταν Ο εφιάλτης, κάναμε πιο εύκολα, γιατί χαλάρωσα και μου έκοψε να τη βάζω να κάθεται στην τουαλέτα και όχι να προσπαθώ να τη βάλω στη μπανιέρα, γιατί δυσκολευόταν να μπει και ήταν μαρτυρικό. Και έλεγα, και λέω ακόμα όταν με πιάνει το παράπονο, ένας χριστιανός δε βρέθηκε να μου πει, δεν έτυχε κανείς να ξέρει από φροντίδα και να μου πει, όχι στη μπανιέρα, στην τουαλέτα, όχι υστερικά, όταν μπορείς. Κανείς όμως δεν ήξερε. Όσοι ήξεραν ήταν εμπλεκόμενοι και ήταν κι εκείνοι ανήμποροι, όπως εγώ.Σίγουρα με βοήθησε η γιατρός επειδή ήταν η δουλειά της αυτή. Υπήρξαν όμως και φίλες με βοήθησαν και άλλες που δεν ήθελα να βλέπω. Οι μεν με διευκόλυναν συχνά πυκνά με το φαγητό ή κάνοντας μου παρέα στο δικό μου σπίτι όταν είχα δουλειές, παρόλο που τους ήταν δύσκολο να βλέπουν τη μαμά μου έτσι, γιατί την ήξεραν και πριν, και με διάφορους άλλους πρακτικούς τρόπους. Μια ειχε προθυμοποιηθεί να την κάνει και μπάνιο και ήταν η μοναδική που με είχε "αναγκάσει" να της πω γιατί από την Τρίτη σκέφτομαι το μπάνιο που θα κάνω το Σάββατο. Οι άλλες δεν το έκαναν από κακή πρόθεση αλλά προσπαθούσαν να με ταρακουνήσουν, λέγοντας μου ότι δε γίνεται να μη ζω (ζούσα πάντως), δε χρειάζεται να αγχώνομαι, όλα είναι καλύτερα απ'ότι τα βλέπω κλπ. Ίσως βοηθήσει να πει στη φίλη σου το προφανές σε πρώτη φάση, μια μέρα που θα είστε με το παιδάκι της ίσως, ότι τι γρήγορα μεγαλώνουν, τώρα την έχει όσο να πεις λιγότερο ανάγκη απ'ότι πριν, δεν είναι τόσο εγκλωβισμένη όπως στις αρχές.Θα χάσει κιλά, όταν αναπνεύσει, εσύ αν θες να βοηθήσεις, ρώτα τι θα τη βοηθούσε να πάρει ανάσα. Θα μπορούσες εσύ να κρατήσεις το παιδάκι για να πάει εκείνη κομμωτήριο; Άσχετα αν έχει πού να το αφήσει.Κατά τη δική μου άποψη, η φίλη σου ζητάει βοήθεια. Κι εσύ την ακούς αλλά με παράσιτα.Λες "Βέβαια δεν έκανε καμία προσπάθεια...". Η προσπάθεια που χρειάζεται να κάνει για να χάσει κιλά, δεν είναι η δίαιτα. Πρέπει να προσπαθήσει να βρει τους λόγους που της προκαλούν αδυναμία να κάνει δίαιτα. Δεν είναι τεμπέλα, είναι αδύναμη και γι'αυτό το αναβάλλει. Η τεμπελιά είναι πολύ συνειδητή επιλογή και συνοδεύεται από γελοία επιχειρηματολογία, όχι από δικαιολογίες/απολογίες.«καλοκαίριασε, κάνει ζέστη, δεν μπορώ να ζοριστώ τώρα», «χειμώνιασε, η κακοκαιρία με ρίχνει ψυχολογικά», «μετά από το Σεπτέμβριο που θα ξεκινήσει ο Παιδικός», «μετά από τις γιορτές», «μετά από τον Ιούνιο που θα κλείσει ο Παιδικός».*Μικρή και μαλακή οδοντόβουρτσα, καλύτερα σενσοντάιν που έχει μακριά λαβή, αλλιώς παιδική, για να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο ενοχλητική η αίσθηση. Παιδική οδοντόκρεμα που δεν καίει και είναι ευχάριστη, και μάλιστα για ηλικία 0-6 αν είναι σε φάση που δεν ξεπλένει στόμα, γιατί είναι επικίνδυνη η κατάποση του φθορίου που έχουν οι υπόλοιπες. Γενικώς, αν έχετε τέτοια περίπτωση στο περιβάλλον σας, επιστροφή στα μπεμπέ παντού. Ασφάλεια, χαμηλές εντάσεις και προδέρμ. Και όπου κι αν βρίσκεστε, επαφή με κέντρα ημέρας, βοηθάνε πολύ και από το τηλέφωνο.https://goo.gl/2KMyJm :)
