Ποκοπίκε, καλή σου μέρα!(είδες τι ευγενική που είμαι; Συμμαζεύω τον μισανθρωπισμό που έβγαλα σε άλλο σχόλιο.)Την ίδια φράση διαβάσαμε στο #2, αλλά εγώ διέκρινα μία λεπτή ειρωνεία. ΟΚ, έστω ότι η #2 είναι εξαίρεση (κι εγώ μαζί της και κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια).Αυτό που λες είναι ότι οι γυναίκες περιμένουν το Δαχτυλίδι λόγω της έμφυλης διαπαιδαγώγησης, οι δε άντρες αγοράζουν το Δαχτυλίδι μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν τις γυναίκες που διαπαιδαγωγήθηκαν έμφυλα. Καλά κατάλαβα;Έχω ένσταση. Μπορεί ο εκάστοτε άντρας πράγματι να νιώθει ότι με την κίνηση αυτή θα ευχαριστήσει την καλή του, που βεβαίως ως γυναίκα συγκινείται από δαχτυλίδια, ακόμα κι αν του λέει ευθέως το αντίθετο, ενώ εκείνος (οφείλει να;) είναι υπεράνω τέτοιων φθηνών συναισθηματισμών. Αυτή η ανδρική σκέψη όμως από μόνη της είναι τίγκα στον έμφυλο διαχωρισμό.Επίσης, επειδή δεν με πολυπείθει ο απόλυτος αλτρουισμός, είμαι σίγουρη ότι κάπου μέσα στον άντρα που «ξηλώνεται» για το Δαχτυλίδι, υπάρχει κι η κρυφή χαρά ότι έδωσε χρήμα (και χρήμα=ισχύς), γιατί έτσι κάνει ο άντρας ο σωστός και οφείλει να την έχει βασίλισσα την κοριτσάρα του. Κι αυτό είναι θέμα έμφυλης διαπαιδαγώγησης, των αγοριών αυτή τη φορά. Σ’ αυτή τη λούπα νομίζω έχει πέσει κι ο σύντροφος της #2.Δεν ξέρω αν μπορούμε ή αν έχει νόημα να μετρήσουμε ποιος την έχει μεγαλύτερη την έμφυλη διαπαιδαγώγηση (see what I did there?), αλλά όλους μας επηρεάζει σ’ έναν βαθμό. Πάντως μου κάνει λίγο περίεργο να έχει φτάσει ένα ζευγάρι στην πρόταση γάμου, αλλά ο άντρας ν’ αναρωτιέται πραγματικά σε βαθμό άγχους αν η σύντροφός του θα ήθελε ένα εντυπωσιακό μονόπετρο ή θα προτιμούσε κάτι άλλο ή και τίποτα απολύτως. Ο άνθρωπός του είναι, δεν την ξέρει; Μήπως πρέπει να τη γνωρίσει καλύτερα; Μη χάνουμε και την ουσία του πράγματος.Τώρα αν εσύ Ποκοπίκε μου θέλεις να πάρεις το Δαχτυλίδι, πάρ’ το κι ευχαριστήσου το. Μαζί σου είμαι. Άντε, με το καλό :)