Αν μου επιτρέπετε:To δαχτυλίδι αρραβώνα στην ρωμαϊκή εποχή δεν συμβόλιζε αυτό που συμβολίζει σήμερα κι απόδειξη είναι ότι η υποψήφια νύφη λάμβανε ΔΥΟ δαχτυλίδια: ένα από χρυσό κι ένα από σίδηρο. Το έθιμο συμβόλιζε την διττή υφή του δεσμού: δημόσια κι ιδιωτική σφαίρα. Οι πρέσβεις και οι διπλωμάτες είχαν χρυσά δαχτυλίδια εξίσου ενώ οι απελεύθεροι είχαν σιδερένια. Αναφέρονται αυτά στην "Φυσική Ιστορια" του Πλινιου στο 33.4.12Ο γάμος στην Ρωμαϊκή περίοδο είχε τελείως διαφορετική υφή από τον σημερινό και η νύφη είχε αυξημένα δικαιώματα οικονομικής και κοινωνικής προστασίας που διατηρούσε μετά τον γάμο. (Φανερά στα ζητήματα κληρονομικών/υιοθεσιών που ήταν πολύ δημοφιλείς εξ αυτού κλπ.)Στους "βαρβάρους" (με την μεσαιωνική έννοια των μη γκρεκορωμαϊκά προερχόμενων) αντίθετα το δαχτυλίδι είναι συμβολική υπόμνηση της υποταγής της νύφης και των "δεσμών της". Και διατηρήθηκε το σίδερο. Όποιος έχει υπόψιν την "Ιστορία της Ο" θυμάται την αμίμητη φράση "le fer vous va bien" (στα γαλλικά σημαίνει ΚΑΙ το σίδηρο σας ταιριάζει αλλά ΚΑΙ τα δεσμά σας ταιριάζουν.)http://corpusornamentum.canalblog.com/archives/2014/10/14/30765372.htmlΟ δε συμβολισμός του αριστερού χεριού πέραν της "φλέβας που επικοινωνεί με την καρδιά" (που αναπαράγεται κατά κόρον στην ποπ κουλτούρα) έχει να κάνει με κάποιον πολύ πιο πεζό λόγο. Ο γαμπρός κρατάει την νύφη και την βέρα του (την δική του) με το αριστερό χέρι ώστε να έχει ελεύθερο το δεξί (ως κυρίαρχο) πρόχειρο ανά πάσα στιγμή για να πιάσει το δεξί. (Στις εποχές εκείνες καραδοκούσαν εχθροί πάντου και σου σφύριζαν μαχαιριές από το πουθενά.)Η βιβλιογραφική παραπομπή είναι στο βιβλίο του Charles Panatti "Extraordinary Origins of Everyday Things" (το οποίο και συνιστάται). Επειδή γνωρίζω περιστατικό ατόμου που έχασε δάχτυλο από δαχτυλίδι (όχι βέρα) που "πιάστηκε" σε κιγκλίδωμα ενώ ο ίδιος τραβήχτηκε απότομα τείνω να πιστέψω την εκδοχή αυτή. Νομίζω το μονόπετρο "έγινε" ελληνικό έθιμο σε μια διάθεση ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ ώστε "να μην χάσουμε" (because I'm worth it που λέει κι η L'Oreal). ;)