#7 Καταρχάς σαν φράση είναι πολύ αγενής! Από εκεί και πέρα, αν και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, εγώ θα τοποθετηθώ μιλώντας για την προσωπική μου εμπειρία.Δεν άλλαξα απόψεις και στάση ζωής πριν κ μετά το παιδί. Στην ηλικία των 30 ετών που έγινα μητέρα είχε διαμορφωθεί ήδη ο χαρακτήρας μου. Μου την έσπαγε απεριοριστα να μου λένε...ναι κάνε παιδί και ύστερα θα σε δουμε κλπ κλπ κλπ...Αυτά που έλεγα αυτα τελικά έκανα.Από εκεί και πέρα αυτό που άλλαξε είναι λίγο τα όρια μου, σαν να αμβλύνθηκαν κάποιες γωνίες & τι εννοώ...Ίσως πριν ήμουν πιο απόλυτη πχ αν έβλεπα μια κακή συμπεριφορά παιδιού να θεωρούσα ότι προκειται για έλλειψη ορίων κλπ. παρατηρώντας την συμπεριφορά του παιδιού μου κατάλαβα πως δεν είναι τόσο μονοδιάστατο το θέμα κ έγινα πιο ανεκτική κ στο δικό μου παιδί και στα άλλα. Επίσης πριν γίνουμε γονείς μιλάμε χωρίς να έχουμε λάβει υπόψη μια σημαντική παράμετρο, ότι μπορούμε να τοποθετηθούμε ώς προς το δικό μας μέρος αλλά η γονεικότητα είναι μια συνάρτηση στην οποία πρέπει να λάβεις ως μεταβλητή τον χαρακτήρα κ την προσωπικότητα του παιδιού. Σιγουρα όμως η σταση ζωής δεν αλλάζει.Βέβαια έχοντας υπαρξει και απο τις δύο πλευρές δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθούν άτομα που είναι είτε στην μια είτε στην άλλη φάση να επιβάλλουν την γνώμη τους κ αυτό είναι κουραστικό. Δηλάδή έχει τύχει σε κάποια συγκεκριμένη φάση να πρέπει να εξηγήσω σε φίλη ότι δεν νιώθω καλά να φύγω 3 μέρες από το σπιτι για να πάμε μια εκδρομή σε μια συγκεκριμένη περίοδο που η κόρη μου πέρναγε μια φάση δυσκολίας αποχωρισμού και έπρεπε να ακούσω ένα σωρό θεωρίες...από το τι θα πάθει το παιδί και είσαι υπερβολική μεχρι και αναλυτικά την δική της οπτική διαπαιδαγωγησης. (Για την ιστορία, το θέμα το λύσαμε με την μικρή μετα απο 1-2 μηνες και από εκεί και πέρα όποτε φεύγω είτε για δουλειά είτε για διασκέδαση το αποδεχεται χωρίς κανένα θέμα).
