Souzy tros, μ’ έχει προβληματίσει αυτό που λες σε σχέση με τα παιδιά μου. Πήγα στην τάξη του εννιάχρονου γιου μου, όπου η δασκάλα του έχει καρφιτσώσει ψηλά στον πίνακα καμιά δεκαριά φωτογραφίες σπουδαίων ποιητών και συγγραφέων, όπως τον Παλαμά, τον Καζαντζάκη, τον Βάρναλη, τον Σεφέρη κλπ.. Από τη μία καταλαβαίνω την καλή της πρόθεση και μπράβο της. Από την άλλη όμως σκεφτόμουν ότι γι’ αυτά τα εννιάχρονα παιδιά άραγε πόσο θελκτική είναι η εικόνα αυτών των κατηφών παππούδων; Μιλάμε για μια γενιά που βομβαρδίζεται από την εικόνα από τα γενοφάσκια της. Τα βοηθάμε έτσι ή τους δίνουμε την αίσθηση ότι η ποίηση και η λογοτεχνία είναι κάτι έξω από τον δικό τους κόσμο; Και τελικά πώς να συναγωνιστεί π.χ. ο Τρελαντώνης τον Ντετέκτιβ Κλουζ; Μήπως δεν μπορεί; Μήπως δεν έχει νόημα γι’ αυτή τη γενιά; Μήπως να τ' αφήσουμε στην ησυχία τους να βρουν τους δικούς τους ήρωες; Δεν έχω ιδέα.