#7Επειδή αυτό που λέει η Λένα ισχύει σε υπερεκθετικό βαθμό: ότι δηλαδή είναι μέγιστο ταμπού να πεις κάτι εναντίον της μητρότητας, λοιπόν μιας κι εγώ έχω και το θάρρος, και το θράσος, και την αίσθηση "έχω φτάσει ως εδώ εδώ πάνω" επειδή 1.έχω κοντέψει να πεθάνω για να κάνω παιδιά2.έχω χάσει παιδιά3.έχω παιδί με θεματάκια4.μεγαλώνω μόνη με τον άντρα μου τα παιδιά χωρίς καμμία βοήθεια5.γενικώς μου έχει βγεί η Παναγία σωματικώς, συναισθηματικώς και ψυχικώς για να μεγαλώσω τα εν λόγω (απολύτως ΥΠΕΡΟΧΑ κατά γενική και προσωπική) ομολογία παιδιά κι έχω σαραβαλιάσει την υγεία μου με χίλια θέματαθα το πω με παρρησία κι όποιον πάρει ο Χάρος. Είναι ΧΑΛΙΑ η μητρότητα! Δεν λέει καθόλου. Κα-θό-λου. Δεν σου το λέει κανείς προηγουμένως επειδή καμμία δεν το ομολογεί λόγω του άνωθεν τμπού κι οι άντρες είναι συνήθως άσχετοι επ'αυτού (το κύριο λούκι η μάνα το περνάει). Φορτώνεσαι ευθύνες ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ και δεν έχεις τις ανταμοιβές που λένε ότι έχεις. Κάποια στιγμή όταν πια θα κλείνεις τα μάτια σου και έχεις δει τα παιδιά σου να έχουν ευτυχήσει στη ζωή τους (αυτόνομα, αυτάρκη, ελεύθερα και πιστά στις δικές ΤΟΥΣ επιθυμίες κι όχι τις δικές ΣΟΥ, και θέλει κότσια να το αποδεχτείς αυτό!) ίσως να νιώσεις ότι έκανες ένα πραγματικά σημαντικό πράγμα στην ζωή σου και να κλείσεις τα μάτια σου ήσυχη. Μέχρι τότε ζεις σε μια διαρκή ματαίωση, σε μια διαρκή αγωνία, σε ένα διαρκή αγώνα κι άγχος, σε συνεχείς ρήξεις με όλο το σύμπαν σχετικά με το παιδί, σε μαλώματα με το ίδιο το παιδί (όταν το παιδί μ'όλη του την φυσική σκληρότητα κάποια στιγμή σου πει μια σκληρή κουβέντα θα ματώσεις και θα με θυμηθείς...), σε διαφωνίες για την ανατροφή του ενδεχομένως, σε τεράστια προσπάθεια να οικοδομήσεις ομάδα με τον πατέρα ώστε να έχετε το καλύτερο αποτέλεσμα για την οικογένειά σας και και και. Γενικά ρε παιδιά μην κάνετε παιδιά. Πώς αλλιώς να σας το πω; Έχουμε κι υπερπληθυσμό. Δεν χρειάζονται άλλοι άνθρωποι στη γη. Είναι ματαιοδοξία να θέλουμε να δούμε απλώς τα ματάκια της μανούλας στον μπέμπη και τα δαχτυλάκια του μπαμπάκα στην μικρούλα. Απλά STOP. Βάλτε προφυλακτικό, παίξτε το, πάρτε χάπι, κάντε οτιδήποτε άλλο. Αν έχετε υπογονιμότητα και ταυτόχρονα καλό ταιριαστό σύντροφο κρατήστε το σύντροφο και φτύστε τον κόρφο σας. Είστε τυχεροί! Τι θέλω να πω. Μην περιμένετε το παιδί για να ευτυχήσετε. Το παιδί δυναμιτίζει και τις καλύτερες σχέσεις τα πρώτα 3-4 χρόνια της ζωής του. Παρ'ολα αυτά (και παρ'όλο που εμφανίζομαι τόσο επιθετική επειδή το μοτίβο της μητρότητας με έχει μπαφιάσει) τα παιδιά ΤΑ ΙΔΙΑ είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ. Είναι καταπληκτικά πλάσματα. Έχουν φοβερή πλάκα και τρομερή αγάπη να δώσουν. Και σε κάνουν να δεις την ζωή με τελείως άλλο μάτι! Αλλά το πακέτο θα το φας και θα πεις κι ένα τραγούδι γιατί ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Οτιδήποτε άλλο είναι ουτοπία κι ευχολόγια. Τέλος της ρητορείας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο γάμος της ερωτώσας δεν μου φαίνεται να έχει τερματιστεί. Μου φαίνεται ότι δοκιμάζεται από τις ισορροπίες του ερχομού ενός παιδιού (είναι άλλωστε πολύ νωρίς ακόμα, μετά τα 3 έτη ηρεμεί το πράγμα λίγο) και τις -όπως διαβλέπω- πατριαρχικές αντιλήψεις που ίσως έχει ο σύζυγος (;). Αλλά αυτά ξεπερνιούνται αν το ζευγάρι έχει πραγματική εκτίμηση ο ένας στον άλλον κι αν είναι διατεθειμένο να δουλέψει για την σχέση του. Και να δουλέψει σοβαρά και με αυταπάρνηση και αυτογνωσία. Δεν είναι δυνατόν τα πράγματα να είναι όπως ήταν παλιά. Θ'αλλάξουν ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Στο για πάντα όμως πρέπει να βρείτε τις νέες σας συνισταμένες και δυναμικές. Για να μην αγκομαχάτε. Και να μην σας νοιάζει η γνώμη του κόσμου αλλά το πώς εσείς επικοινωνείτε και πώς εσείς μοιράζεστε την ζωή σας. Βρείτε τι μπορείτε να βελτιώσετε και συζητήστε τι σας ενοχλεί και ποιά από αυτά μπορούν να αλλάξουν. Και συμβουλή που πάντα ισχύει: Βγάζετε τα μάτια σας όσο πιο συχνά, πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά και πιο "βρώμικα" μπορείτε. Οι γονείς υπήρξαν εραστές πριν γίνουν γονείς και δεν πρέπει ΠΟΤΕ να το ξεχάσετε αυτό. Εύχομαι καλή δύναμη.
