Πολύ σωστά όλα αυτά που προτείνεις. Μόνο που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σήμερα, στην εποχή του VDSL και των smartphones, υπάρχει άνθρωπος που δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν επιλογές διαφυγής. Η μητέρα έχει λόγους που δεν φεύγει. Δεν ξέρω φυσικά ποιους. Προτείνω η κόρη αρχικά να μιλήσει μαζί της με κατανόηση και υπομονή, χωρίς να την επικρίνει, για να καταλάβει τι είναι αυτό που κρατάει τη μητέρα σε αυτό το γάμο. Η λεκτική βία είναι πολύ ύπουλη. Ενώ στη σωματική χτυπάνε χίλια καμπανάκια,απο τον εαυτό σου αλλά και από φίλους και συγγενείς, στην λεκτική μπορεί να σκέφτεται κάποια ότι είναι υπερβολική, ότι εντάξει, πάνω στα νεύρα του είπε και μια κουβέντα παραπάνω, δεν το εννοούσε. Συνήθως μετά, οι τύποι αυτοί μετανιώνουν και γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Για λίγο. Λίγο καιρό μετά, ενσωματώνονται τα λόγια στον τρόπο σκέψης του θύματος και αρχίζει να τα πιστεύει: "αφού ξέρω ότι το τάδε τον εκνευρίζει, εγώ φταίω που το είπα-έκανα κλπ. Είμαι....." Πιστεύει πια ότι εξαρτάται η διάθεσή του θύτη από τον τρόπο που χειρίζεται αυτή τις καταστάσεις, ότι αν φερθεί "σωστά" θα αποτρέψει το επόμενο περιστατικό κακοποίησης. Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ και το θύμα ζεί σε ένα περιβάλλον τρομοκρατίας, φοβούμενο μην προκαλέσει την επόμενη έκρηξη. Έτσι υποτάσσεται πλήρως. Θα πρότεινα να πατε με την μητέρα σου σε ψυχολόγο. Και μετά βλέπετε.