Δεν νομίζω ότι κάνω κάτι σπουδαίο. Κάνω ότι κάνουν μιλιούνια άνθρωποι με το "status" μου (δηλαδή σπίτι-οικογένεια-παιδιά-δουλειά). Ο αθλητισμός είναι χόμπι για μένα (πνοή ζωής να πω καλύτερα). Δεν είναι υποχρέωση και γι'αυτό τον κάνω τόσο ευχαρίστως (και τόσο πολύ). Να μην παρεξηγηθώ. Προφανώς δεν έχω το τέλειο σπίτι, με τα γυαλιστερά πατώματα που τρώς το φαϊ σου πάνω τους. Προφανώς έρχονται φάσεις που φοράω αθλητικά ρούχα συνέχεια στο γραφείο, γιατί είναι τα μόνα που ΔΕΝ χρειάζονται σιδέρωμα. Προφανώς τρώμε στο σπίτι δύο μέρες το γιουβέτσι κοτόπουλο και όχι άλλο φαγητό πρωί και άλλο βράδυ κάθε μέρα. Προφανώς δεν είμαι η μαμά που θα καθίσει να φτιάξει και να στολίσει 10000000000 cup cakes για το φιλανθρωπικό bazaar του σχολείου, αλλά θα πάω σαν τη φούρκα στον φούρνο τελευταία στιγμή να πάρω έτοιμα. Προφανώς όταν κάνεις πολλά πράγματα μαζί, σίγουρα κάποια δεν θα τα κάνεις καλά. Αλλά σίγουρα δεν πνίγομαι σε μια κουταλια νερό σαν την #6 που έχει 5 μαθήματα να διαβάσει όλα κι όλα και δεν προλαβαίνει. Συμφωνώ μαζί σου. Είναι μάλλον αδαής, αλλά μήπως ψιλοβεριέται και λίγο? Λέω τώρα...Είμαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων (κυριολεκτικώς).