#2Στενοχωρήθηκα με το ερώτημα...Νομίζω επειδή ακριβώς υπάρχουν αρκετές τέτοιες γυναίκες. Ματαιωμένες. Θα πω κάτι ψιλοεπαναστατικό apropos: Το παιδί, όσο κι αν το αγαπάμε, όσο κι αν μας δίνει άφατη πλήρωση μιας βαθιάς επιθυμίας, ΔΕΝ είναι πραγματικά δικό μας απόκτημα. Όπως λέει κι ο Χαλίλ Γκιμπράν, δανεικό είναι, έχει δική του ζωή και πρέπει να ανοίξει τα δικά του φτερά και να ζήσει τον εαυτό του... κι όχι τις δικές μας ματαιωμένες ζωές. Επομένως, το κενό που αφήνει ο σύντροφος που δεν μας καλύπτει συναισθηματικά, το παιδί ΔΕΝ μπορεί να το καλύψει. Κι αν του το ζητήσουμε να το κάνει, με διάφορους υπόγειους χειριστικούς τρόπους ενδεδυμένους την αγάπη, τότε πάμε σε άρρωστες καταστάσεις που τις έχουμε όλες μας δει στο ευρύτερο περιβάλλον μας και τραβάμε το γιακά μας. Δεν λέω ότι η φίλη μας θα κάνει αυτό, φυσικά! Το αναφέρω όμως επειδή γίνεται. Και γίνεται αρκετά συχνά στην Ελλάδα επειδή μας λείπει η παιδεία πάνω στην συντροφικότητα.Επομένως, φίλες μου, αν πρόκειται να επιλέξετε ή το ένα ή το άλλο, καλό σύντροφο ή απόκτηση παιδιού, να επιλέξετε τον καλό σύντροφο. Ο σύντροφος αν τα έχετε βρει μπορεί και να σας μείνει μέχρι τα γεράματα, ο θεός να δώσει με υγεία. Το παιδί θα σας "καλύψει" τα συναισθηματικά κενά σας μόνο για λίγο και με πάρα πολλή ευθύνη στο μεταξύ. Επίσης για το δίλημμα δεν είναι "ο τέλειος" ή ο "έχων κοινό όραμα". Υπάρχει ο άνθωπος που θα μου ανάψει την σπίθα κάποια στιγμή, ώστε να μπορέσω και να αναρωτηθώ αν μπορούμε να έχουμε κοινό όραμα για το μέλλον σε *δεύτερο* χρόνο. Δεν υπάρχει πιο κενό γράμμα από το "θέλω κάποια στιγμή να κάνω οικογένεια". Με τον οποιονδήποτε; Γιατί; 'Οπως η σχέση, έτσι κι η οικογένεια προκύπτει. Δεν ξεκινάμε βίρα "άντε ας κάνουμε μια οικογένεια!". Κάποιος πρέπει να μας το εμπνέει, κι αυτός ο κάποιος να είναι "οικογένειά μας" πριν μας γονιμοποιήσει. Αλλιώς δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε οικογένεια. Να τεκνοποιήσουμε μας ενδιαφέρει. Δεν είναι το ίδιο, έχει διαφορά. Και έρχομαι και στο ερώτημα της φίλης, ώστε να της απαντήσω προσωπικά κι όχι γενικά, όπως προηγουμένως. Αν πρέπει να απαλύνεις τη δυστυχία σου με φαντασιώσεις έρωτα (σαν την Μποβαρύ αλλά χωρίς την σαρκική πραγματοποίηση), μήπως έχεις συμβιβαστεί ότι δεν αξίζεις την ευτυχία; Δεν έχει δεύτερη ζωή να ξέρεις. Ό,τι προλάβεις πρόλαβες εδώ. Κρίμα δεν είναι; Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν νέοι στα νοσοκομεία και θα έδιναν και το δεξί τους χέρι να έχουν την δική σου ευκαιρία κι ας έχει κόπο και πόνο. Κι εσύ την πετάς.
