Αχ, τι μου θυμησες! Μολις ειχα παρει το σκυλακι μου κουταβακι, και το ειχα ερωτευτει. Εβλεπα και καταλαβαινα την προσωπικοτητα του, την αναγκη του να ταυτιστει με μενα, το αισθημα μοναξιας που του γεννουσε το καινουργιο του περιβαλλον, τους φοβους του, τις ιδιοτροπιες του κ.λ.π Με αλλα λογια ενιωθα οτι ειχα ενα αλλο προσωπο διπλα μου, με μουσουδα μεν, αλλα αξιο καθε σεβασμου. Πανω κει στον ερωτα μου, γυρνωντας απ' τη δουλεια οδηγωντας και περιμενοντας με ανυπομονησια να γυρισω σπιτι να δω το κουταβακι μου, πεφτει το ματι μου σ' ενα αυτοκολλητο του μπροστινου αυτοκινητου. Ειχε πανω-πανω ενα σκυλακι, ενα γατακι κι εναν παπαγαλο κι απο κατω εγραφε: "SOME ANIMALS WE CALL THEM PETS" επειτα ειχε ενα αρνακι ενα κατσικακι κι ενα μοσχαρακι. Ολα τα ζωακια ηταν ομορφα, παιχνιδιαρικα, χαρουμενα και ζωηρα. Χαλογελασα και σκεφτηκα οτι τελικα αυτο που νιωθουμε ψαχνουμε να το βρουμε και στο περιβαλλον μας, τι ωραια που ειναι τα ζωακια! Ετσι, μεσα στην καλη χαρα, πεφτει το ματι μου και σ'αυτο που εγραφε μετα το αρνακι το κατσικακι και το μοσχαρακι: "AND SOME ANIMALS WE CALL THEM FOOD". Χωρις να υπερβαλω, μου ηρθε στο μυαλο η εικονα καποιου που εκοβε το κουταβακι μου μπριζολες ενω αυτο κοιταζε με τρομο κι απορια και επαθα gag reflex, μου ανεβηκε το φαι στο στομα και ηθελα να ξερασω και υδρωσα. Μετα απ' αυτο το περιστατικο αρχισα να νιωθω αηδια οταν εβλεπα κρεας μαγειρεμενο. Σταδιακα, σταματησα να μπορω να το μαγειρευω εγω, ας πουμε να πλαθω μπιφτεκια και τελικα σταματησα να το τρωω. Βασικα, βρηκα την υγεια μου! Sorry για τα ορθογραφικα.