Αν και επί της αρχής (δλδ. ευελιξία στην εύρεση λύσεων όταν τα πράγματα ΔΕΝ πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα) συμφωνώ μαζί σου και το αποδεικνύω και στην πράξη στη δουλειά μου Θα διαφωνήσω εντούτοις ως προς κάτι άλλο. Η υπερβολική εθελοδουλία στα επαγγελματικά και το "σκίσιμο" να είναι ο υποψήφιος προσαρμοστικός σε όποια παλαβομάρα του ζητάνε (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) προαλείφει θέσεις χαμηλοαμοιβούμενου υπαλλήλου-"χαμάλη" και ποτέ μεγαλόμισθου στελέχους ή τμηματάρχη. Δεν είναι ότι δεν θα έχει τα προσόντα. Είναι ότι σηματοδοτεί ότι δεν κάνει για αφεντικό. Σημαδοτεί "ο χρόνος μου δεν είναι πολύτιμος χαραμίστε τον όπως θέλετε αρκεί να χωθώ κάπου" κι επειδή "ο χρόνος είναι χρήμα" μάντεψε τι θα πάρει στις προτάσεις που θα πάρει: π@π@ρια μάντολες. Καλώς ή κακώς η υπερβολική υποχωρητικότητα μεταδίδει συμβολισμούς στους άλλους (το βλέπουμε παντού). Κι έπειτα τι αντιεπαγγελματική εταιρεία είναι αυτή που έχουν έναν υποψήφιο σε αναμονή και στο τέταρτο καθυστέρησης δεν βρίσκεται ένας χριστιανός να ενημερώσει τον άλλο που έχει χάσει την ώρα του "ξέρετε συγγνώμη αλλά συνέβη το Χ περιστατικό και θα σας δεχτούμε σε δέκα λεπτά κλπ"; Τι να τους κάνει; Παστούς; Δεν της χρησιμεύουν.