#5 όντως τα λες λίγο μπερδεμένα. Ξεκίνησες με έναν διθύραμβο και στην πορεία τον ανέτρεψες εντελώς. Θα σου πω τη δική μου εμπειρία που είναι παρομοίου περιεχομένου και ίσως βοηθήσει. Ίσως..Κι εγώ με τον σύντροφό μου έχουμε τέτοιου είδους "μικρές" διαφορές. Εγώ τσαπατσούλα και αδιάφορη στα θέματα του σπιτιού ενώ εκείνος είναι το άλλο άκρο αντίθετο. Για παράδειγμα, δεν με πολύ-νοιάζει αν ο πάγκος της κουζίνας έχει μια μικρή γρατζουνιά. Το θεωρώ ασήμαντο και αδιάφορο. Εκείνος όμως μπορεί να στενοχωριέται 3 μέρες γι' αυτό, να βασανίζεται να βρει λύση για να το καλύψει και, το χειρότερο, να γίνεται πιεστικός στο πόση προσοχή πρέπει να δίνουμε όταν χρησιμοποιούμε τον πάγκο για να μην προκληθούν άλλες ζημιές. Εμένα αυτό μου φαίνεται εντελώς παράλογο. Νομίζω ότι μου ζητάει να συμπεριφέρομαι στο σπίτι μου σαν να βρίσκομαι σε ξένο σπίτι και συνεχώς να προσέχω μην γίνει ζημιά. Προτείνει συνεχώς παράλογες λύσεις προκειμένου να μην γίνονται φθορές. Πχ. έχει φθαρεί το μαξιλάρι του καναπέ. Προτείνει (έως και απαιτεί) να μην καθόμαστε καθόλου σε αυτή τη θέση για να μη φθαρεί άλλο. Θυμώνει όταν του λέω ότι είναι παράλογο να μην αποδέχεται ότι σε όλα υπάρχει φθορά και ότι δεν γίνεται να μην χρησιμοποιούμε τα έπιπλα στο σπίτι μη τυχόν και χαλάσουν. Κι εγώ εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να αισθανθώ άνετα και να καθίσω όπου θέλω.Αυτό όπως βλέπεις είναι σημαντικό πρόβλημα. Γιατί αυτός έχει μια μόνιμη "αγωνία" (βαριά λέξη αλλά δεν μου ερχόταν άλλη) να μη γίνουν ζημιές και φθορές και πιέζεται από την αδιάφορη συμπεριφορά μου. Εγώ πάλι έχω μια μόνιμη αίσθηση ότι είμαι κακός φιλοξενούμενος στο ίδιο μου το σπίτι και έχω μια μόνιμη αντίστοιχη "αγωνία" μη χαλάσω κάτι και τον στενοχωρήσω (σκασίλα μου για το πράγμα που θα χαλάσει, τον καλό μου όμως δεν θέλω να τον στενοχωρώ.. κι από την άλλη είμαι από τη φύση μου αδέξια..)!Αυτό ήταν πάντα αιτία ομηρικών καβγάδων. Πάντα πίστευα ότι αυτό ενδέχεται να μας χωρίσει. Όμως τελικά, ενώ αυτό υπάρχει και είναι ενοχλητικό, μας ενώνουν ένα σωρό άλλα σημαντικότερα που αυτό το παλεύουμε όσο μπορούμε και οι δύο. Κι εγώ έχω βάλει νερό στο κρασί μου και εκείνος. Βέβαια όταν με εκνευρίζει, μου δίνει την αίσθηση ότι είναι αμετακίνητος από τις απόψεις του. Αλλά μετά που ηρεμώ και το σκέφτομαι ψύχραιμα διαπιστώνω ότι για τα (καμένα!!) κυβικά του έχει κάνει τεράστια βήματα αποδοχής των δικών μου στραβών. Οπότε αυτό με κατευνάζει. Και το ίδιο κι εκείνον.Κάπως έτσι λειτουργεί μια σχέση με τέτοια προβλήματα πιστεύω. Γιατί όλα ρόδινα δεν γίνεται να είναι. Πρέπει να βρείτε τη δική σας ιδιωτική προσωπική ισορροπία που αφορά μόνο εσάς τους δύο. Για αρχή δώσε λίγο περισσότερη σημασία στις πράξεις του και όχι στα λόγια του. Παρατήρησε τον και ενδέχεται να διαπιστώσεις ότι κάνει πολύ περισσότερα βήματα προς τα εσένα από ότι νόμιζες μέχρι τώρα.
Σχολιάζει ο/η