Η ατάκα "θα κάνεις παιδί και θα καταλάβεις" πάντα μου έσπαγε τα νεύρα, αλλά καλώς ή κακώς βγήκε πέρα για πέρα αληθινή από τη στιγμή που έγινα μητέρα. Η διάθεσή αυτή του γονιού απέναντι στο παιδί του ακόμα και σε τέτοια ακραία φαινόμενα πιθανόν να πηγάζει από την έμφυτη τάση να θέλουμε να προστατεύσουμε τους απογόνους μας ώστε να συνεχιστούν τα γονίδιά μας - αν το δούμε καθαρά από πλευρά εξελικτικής βιολογίας. Ακόμα κάτι που παίζει ρόλο στην ελληνική πραγματικότητα είναι το εξής: ένας άνθρωπος που αποφυλακίζεται είναι χαμένος αν δεν έχει στήριξη του οικογενειακού κλοιού. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα από το κράτος. Και να μην ξεχνάμε οτι υποτίθεται ότι το σύστημα είναι σωφρονιστικό και όχι τιμωρητικό.