Υπάρχει μια διαφορά. Το είμαι μαύρος είναι ένα χαρακτηριστικό που δε μπορείς να αλλάξει, αντίθετα με το "είμαι plus size μοντέλο". Παρακαλώ πριν έρθει το αντεπιχείρημα "ναι, αλλα μπορεί να έχει ορμονικό/γενετικό/οτιδήποτε πρόβλημα που την εμποδίζει να χάσει βάρος" να πω ότι πρώτον ναι, θα μπορούσε, αλλά δε γίνεται η συντριπτική πλειοψηφία των παχύσαρκων να απέκτησε ξαφνικά πρόβλημα και δεύτερον πρώτος νόμος της θερμοδυναμικής: αποκλείεται να μη μπορείς να χάσεις βάρος με αρνητικό ισοζύγιο ενέργειας. Στο προκείμενο τώρα, αρνητικά σχόλια για το χρώμα του δέρματος και άλλα χαρακτηριστικά που δε μπορείς να αλλάξεις καθιστούν ρατσισμό. Σχόλια για άλλα χαρακτηριστικά δεν είναι ρατσισμός. Επίσης, λυπάμαι που στο λέω αλλά σε ιδιωτική συνομιλία, ακόμα και ρατσιστική, δε μπορείς να επέμβεις. Αν αυτά τα σχόλια γίνονται δημόσια τότε ναι. Και για τα ψιλά γράμματα, στην Αγγλία που βρίσκομαι οι φίλοι μου σχολιάζουν όλη την ώρα τους λεγόμενους gingers, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε, και λένε ότι gingers have no soul. Κι εγώ πρέπει να "pay my debts to germany" γιατί είμαι ελληνίδα. Και άλλα τέτοια. Κανένας δεν έχει υπάρξει ρατσιστής. Αν ήταν ένας φίλος μου στο αεροπλάνο πχ και δίπλα του καθόταν μια πολωνή και άρχιζε να μου στέλνει τα αντίστοιχα πολωνικά στερεοτυπικά αστεία και η πολωνή τον ξεφτιλιζε, όπως έκανε η αγαπητή Natalie, θα εκνευριζόμουν με την τύπισσα. Κι εγώ στέλνω στους κολλητούς μηνύματα από το αεροπλάνο όταν κάθονται δίπλα μου μωρά που κλαίνε, λέγοντας ότι δε γουστάρω που κλαίνε και το χλωροφόρμιο είναι η λύση στα προβλήματά μου. Απλά δε γουστάρω δίχρονα που κλαίνε δίπλα μου σε μία τετράωρη πτήση γιατί θέλω να κοιμηθώ χωρίς να ακούω τσιρίδες και κλάματα. Δεν πάω ποτέ να πω στους γονείς να μαζέψουν το παιδί τους και να σκάσουν με το καλημέρα, γιατί πολύ απλά δεν έχω το δικαίωμα, έχω όμως κάθε δικαίωμα να εκφράσω τη δυσφορία μου σε μια ιδιωτική κουβέντα και αν γίνει ιδιαιτέρως ενοχλητικό να τη δείξω κιόλας στο συνεπιβάτη, γιατί το αεροπλάνο δεν είναι ιδιωτικό, κι όπως εγώ πρέπει να σεβαστώ το συνεπιβάτη μου έτσι οφείλει κι εκείνος να με σεβαστεί (στο να κάνουμε το ταξίδι όσο λιγότερο άβολο γίνεται). Αν τώρα σε όλο αυτό ο άκυρος διπλανός αρχίζει και χώνει τη μύτη του στο κινητό μου και μου ζητήσει και τα ρέστα θα τα ακούσει, γιατί δεν έχει δικαίωμα να χώνεται εκεί που δεν τον σπέρνουν. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Έχω πετύχει κόσμο να σχολιάζει με άλλους τη μύτη μου, δεν μπορώ να πάω και να ζητάω τα ρέστα γιατί το έκανε, ειδικά τη στιγμή που δεν ήρθε μπροστά μου να μου το πει.
