Maggie περαστικά στον πατέρα σου! Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Οταν ήμουν φοιτήτρια ο πατέρας μου είχε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας κι έπρεπε να κάνει μια επέμβαση όπου είχε 50% πιθανότητες να πάει καλά και να επιβιώσει. Ναι ήμουν στεναχωρημένη όμως προσπαθούσα να είμαι θετική για να δώσω θάρρος στους γονείς μου. Το είπα μονο σε στενούς μου φίλους και στη σχολή πήγαινα κανονικά και έβγαινα με παρέες για να ξεχνιέμαι. Γιατί όπως λες δεν μπορείς να σκέφτεσαι όλη μέρα αυτό που συμβαίνει και να βυθίζεσαι στην θλίψη. Θες να ξεχνιέσαι.Μου φαίνεται αδιανόητο που η εξομολ κρίνει μια άγνωστη επειδή γελά. Δηλαδή θα πρέπει να γυρίσουμε 100 χρόνια πίσω που η χήρα κρινόταν από το πόσο γοηρά θα κλάψει στην κηδεία, πόσο θα τραβήξει τα μαλλιά της και για πόσο καιρό θα φορά μαύρα και θα μένει κλεισμένη στο σπιτι; Δηλαδή ένα τέτοιο περιβάλλον είναι καλό για ένα παιδί; Ή θα πρέπει να καίγονται οι γυναίκες μαζί με τους άντρες του όταν εκείνοι πεθαίνουν όπως έκαναν παλίά στην Ινδία;Το πως θρηνεί κάποιος είναι προσωπικό.