Αγαπητή Κατερίνα Παπαστεργίου, που είσαι και η συντάκτρια του άρθρου:Γεροντοκόρες είναι κάποιες (δεν προσδιορίζω αριθμό λίγες ή πολλές), όχι γιατί δεν βρήκαν "Άνθρωπο" που έλεγε και η γιαγιά σου. Απλά δεν προσπάθησαν και δεν θέλησαν πραγματικά ποτέ τους. Πάντα ύψωναν τοίχη, πιστεύοντας ότι αυτές είναι οι ανωτερες από τις υπόλοιπες και τους υπόλοιπους και ότι δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το κατά την κρίση τους πάντα, μέτριο. Χλεύαζαν όσες είχαν σχέση, αποκαλώντας τες ανασφαλείς και γυναικούλες.Γνώρισαν στη ζωή τους και άντρες αξιόλογους, αλλά πάντα μέσα στο μυαλό τους, έστω και υποσυνείδητα, είχαν το μότο "που να μπλέκουμε τώρα, θα βρεθεί ο τέλειος". Όταν μετρούσαν ακόμα σαν γυναίκες, μοίραζαν υπεροπτικά χυλόπιτες στο κάθε επίδοξο λιγούρι που είχε το θράσσος να απευθύνει τον λόγο στην πριγκήπισσα.Δυστυχώς όμως για όλους μας, ο χρόνος είναι αμείλικτος κριτής.Και τώρα πλέον που δεν περνάει η μπογιά, τα σταφύλια έγιναν κρεμαστάρια, και η έξυπνη αλεπού δεν μπορεί να τα φτάσει. Πλέον οι άντρες δεν τη φλερτάρουν, αφού δεν θέλουν μια γυναίκα δίπλα τους, που εκ φύσεως πρέπει να είχε κάνει ήδη το πρώτο της παιδί.Πλησιάζουν νεότερες κοπέλες, οι οποίες θέλουν να ζήσουν, να ζήσουν πράγματα μαζί τους.Η ζωή αγαπητή είναι ρόδα και γυρίζει. Με λάθος επιλογές, από τα ψηλά βρίσκεσαι ξάφνου στα χαμηλά.
