Το ιδανικό πλαίσιο για να μεγαλώσει ένα παιδί είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρξει. Όχι μόνο γιατί τα στερεότυπα παραπλανουν (Οι ετεροφυλοι μπορούν να γίνουν γονείς χάρις στο πέος και το αιδοιο τους αλλά τα γεννητικα τους όργανα δεν τους καθιστούν και καλούς γονείς απαραιτητα. Η ωριμότητα και η υπευθυνοτητα κοποις κτωνται.) Αλλά και γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη και σκληρή ενίοτε, χωρίς ευτυχισμένο τέλος. Πόσα παιδιά έχασαν γονείς ή είναι κακοποιημενα ή ζουν τη φρίκη του πολέμου. Πολλά ζουν καταπιεσμενα και δυστυχισμενα με τους straight γονείς τους που δεν χωρίζουν. Άλλες οικογένειες είναι μονογονεικες, αλλα μεγαλώνουν με τους παππούδες, αλλα ζουν με πατριους ή μητριες που δεν τα συμπαθουν, αλλά σε ιδρύματα. Γι' αυτό μετά από χρόνια κατέληξα ότι δεν έχει σημασία ποιος θα μεγαλώσει ένα παιδάκι, αρκεί να το μεγαλώσει με αγάπη. Και το παιδάκι αυτό θα είναι πολύ τυχερό. Και κάτι ακόμα. Ακόμα και τώρα υπάρχει η αντίληψη ότι τα παιδιά σε περίπτωση διαζυγίου συνήθως μένουν με τη μητέρα λες και ο πατερας δεν μπορεί να τα παίρνει από το σχολείο, να μαγειρεύει, να κάνει δουλειές στο σπίτι και να τα αγαπάει. Το ίδιο ισχύει και για τα ομοφυλα ζευγάρια. Κάποια θα γίνουν εξαιρετικοί γονείς και κάποια θα γίνουν προβληματικοι γονείς, ακριβώς όπως οι straight. Δεν είναι θέμα φύλου, αλλά ανθρώπου.