Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου rosa nera. Εγώ ήμουν και εντελώς καμένη, πολλές φορές πήγαινα στο πανεπιστήμιο για μάθημα, στεκόμουν κι έβλεπα την είσοδο και τους φοιτητές να μπαινοβγαίνουν και ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο που έχω την ευκαιρία να σπουδάζω και να μαθαίνω πράγματα. Και με έπιανε το κλάμα από τη συγκίνηση. Αυτό το πάθαινα και στο πτυχίο και στο μεταπτυχιακό. Ειδικά στο μεταπτυχιακό ευχαριστούσα την τύχη μου που με απέλυσαν από τη δουλειά και δεν έβρισκα άλλη, αλλιώς δε θα πήγαινα να το κάνω. Μου άρεσε πολύ να σπουδάζω. Αλλά δε θεωρώ ότι ήταν η πιο ευτυχισμένη και ξένοιαστη φάση της ζωής μου, αυτό ήθελα να τονίσω. Οι ορίζοντες σου ανοίγουν βέβαια, μαθαίνεις πολλά πράγματα, γνωρίζεις νέο κόσμο και είναι μεγάλο μάθημα να μείνεις μόνος σου και να αναλάβεις τις ευθύνες ενός σπιτιού. Όμως η κοπέλα μπορεί να τα κaνει και τώρα αυτά, δε γέρασε στα 22. Και να συνεχίσει τις σπουδές της αλλού μπορεί έστω κι αν χρειαστεί να δουλέψει για να μαζέψει χρήματα (κι εγώ και πολλοί άλλοι δούλεψαν πριν πάνε για μεταπτυχιακό).