#1 Λοιπόν σου προτείνω να σκεφτείς πόσο ασφαλής πόλη ΔΕΝ είναι η Αθήνα πλέον.Η εναλλακτική, ονειρεμένη ουτοπία επί της όποιας έχεις επενδύσει ό,τι δικό σου απραγματοποίητο, ενδέχεται να κονιορτοποιηθεί στο πρώτο φως της πραγματικότητας που δεν είσαι διατεθειμένη να εξετάσεις.Η Αθήνα είναι και επικίνδυνη πόλη,με πολλή φτώχεια,δυστυχία και απελπισία, καλά(ή όχι) κρυμμένες.Δεν παρέχει μόνο τις ανεπανάληπτες ευκαιρίες για ζωή χαρισάμενη ,αλλά και ευκαιρίες για προβληματισμό(πολιτικό, με την ευρεία έννοια του όρου). Τους ανθρώπους που προσπερνάνε ασυγκίνητοι τα ράκη που επιβιώνουν στις χαρτόκουτες, προσωπικά τους θεωρώ ξοφλημένους ψυχικά.Εάν δεν ανήκεις σ αυτήν την κατηγορία,θα περνούσες δύσκολα και γι αυτόν το λόγο. Εάν πιστεύεις ότι η ζωή σου στην Αθήνα θα ήταν παραδεισένια ένεκα αέρα πρωτεύουσας,η πραγματικότητα θα σε διέψευδε πανηγυρικά. Σαφώς και επιλέγει ο καθένας τα φίλτρα δια των οποίων διυλίζει τα πέριξ δεδομένα .Σκέψου ότι άνθρωποι φεύγουν από την Αθήνα και επειδή δεν μπορούν ν αντέξουν ό,τι αντικρίζουν τα μάτια τους. Κατανοώ το πνεύμα των γραφομένων σου, πλην, δεν εμφορείται από ρεαλισμό.Τα περί αχαριστίας δεν μπορώ να τα σχολιάσω.Ο καθένας κρίνεται αναλόγως με τα δεδομένα του.Αυτό που διαφαίνεται από το κείμενό σου είναι ότι οι γονείς σου σ έμαθαν να έχεις απαιτήσεις από αυτούς.
