μου θυμίζεις την κατάσταση στο σπίτι της φίλης μου της Γ. η οποία ήταν πάντα άριστη μαθήτρια και πέρασε Ιατρική σε μια μεγάλη πόλη, αλλά όχι στην Αθήνα από όπου καταγόμαστε. Οι γονείς της δεν τη στήριξαν, ενώ είχαν οικονομική δυνατότητα και της είπαν αμα θέλει να σπουδάσει να περάσει Αθήνα. Η Γ. έδωσε ξανά και πέρασε σε σχολή άλλου αντικειμένου- στην Αθήνα όμως για να μπορέσει να φοιτήσει. Παράλληλα δούλευε όσο μπορούσε και προσπαθούσε να είναι άριστη για να διεκδικήσει υποτροφίες κλπ. Και πάλι έφτασε η στιγμή που πήρε πτυχίο και τη δέχτηκαν για μάστερ όλα τα top πανεπιστήμια γιατί ήταν πραγματικά άριστη. Οι γονείς της και πάλι τα @@ τους. Προτίμησε να κάτσει να δουλέψει για ένα χρόνο κάνοντας δυο δουλειές παράλληλα, να ψάξει υποτροφίες και στο τέλος την έκανε για εξωτερικό με τις δικές της δυνάμεις. Αυτη τη στιγμή διαπρέπει και μας κανει περήφανους. Τη Γ. δεν την έχω ακούσει ΠΟΤΕ να κλαίγεται, πήρε τη ζωή της από τα μαλλιά και την έστυψε. Καμιά φορά σκέφτομαι αν αυτό το κορίτσι είχε και κάποια στήριξη από το σπίτι του τι θα είχε συμβεί...Εύχομαι να σου πάνε όλα καλά, Γρανίτα!