Στο προηγουμενο σχολιό μου αναφερομουν στο θεμα της διατροφης, θα ηθελα ομως να σχολιασω και το θεμα του καπνισματος.Στο θεμα της κρεωφαγιας επικαλειστε τη δυναμη της συνηθειας και της πεινας. Στο θεμα του καπνισματος αντιλαμβανεστε μεν το ρισκο, ομως το καπνισμα σας προκαλει χαρα («να χαρω το τσιγαρο μου»). Δεν γνωριζω ποσο καπνιζετε, ομως απο τα λεγομενα («φυσικα καπνιζα») υποθετω οτι δεν ειστε περιστασιακος καπνιστης. Σ' αυτην την περιπτωση του συχνου καπνιστη, δεν μπορειτε να πεισετε κανεναν οτι απολαμβανετε το καπνισμα, διοτι ως γνωστον το καπνισμα προκαλει εθισμο. Ας το φουσκωσουμε παραπανω, κι ας φανταστουμε ενα πρεζονι να μας λεει οτι απολαμβανει την ηρωινη. Εχει θεληση ενα πρεζονι; Θα μας επειθε οτι την απολαμβανει; Προφανως και οχι. Η ηρωινη - θα λεγαμε - μιλαει, οχι το πρεζονι. Το εχει στο χερι της. Το ξεφουσκωνουμε και φτανουμε στον καπνιστη. Πώς μπορειτε να μας πεισετε, οτι οντως απολαμβανετε το τσιγαρο; Οτι δηλ. δεν ειστε εσεις αυτος που γραφετε, παρα η νικοτινη που χρησιμοποιει τα ματια και τα δαχτυλα σας; Οτι δηλ. δεν ειστε θυμα για να σας λυπομαστε, αλλα ενας ανθρωπος που χαιρεται τη ζωη του;