Μία φίλη μου έκανε δυο παιδάκια και είναι τόσο φτωχοί που ψάχνουμε να βρούμε ρουχαλάκια για τα παιδιά της, τα ταΐζει συνέχεια πατάτες και ψωμί και τρέμει μην κρυολογήσουν ή πάθουν τίποτα γιατί δεν είχε χρήματα για αλοιφές για μία μολυνσούλα. Πάνω σε όλα αυτά θα βάλω τις απίστευτες ενοχές που έχει γι'αυτήν την κατάσταση και το γεγονός πως κλαίει διαρκώς γιατί η ανεργία την έχει καταρρακώσει. Τα παιδάκια είναι μέσα στο άγχος ιδίως το μεγάλο. Έχει χαθεί από φίλους γιατί χρωστάει σε όλους μας και παρότι κανένας μας δεν έχει πρόβλημα γιατί ξέρουμε πόσο έντιμοι είναι κι αυτοί κι ο άντρας της και πως στην πρώτη ευκαιρία θα μας δώσουν τα χρήματα, αυτή νιώθει άσχημα. Τα παιδάκια είναι συνέχεια κλεισμένα μέσα γιατί ζουνε στην αθήνα κι όχι σε χωριό ώστε να μπορούν να παίξουν. Επιπλέον το παραμικρό να ζητήσουν τα παιδάκια δεν έχουν χρήματα να το πάρουν. Αυτά έχει η φτώχια. Δεν είναι κάτι ρομαντικό. Φέρνει δυστυχία και μιζέρια. Παρόλα αυτά σήμερα λέτε πως δεν πειράζει να μεγαλώνεις το παιδί σου με πατάτα και ψωμί (λεφτά για γάλα ας μην το συζητήσουμε) αλλά ο βίγκαν είναι εγκληματίας. Σήμερα δηλώνω μπερδεμένη.