#2 Αγαπητέ ironhard μου θύμησες τον εαυτό μου πρίν από τέσσερα χρόνια,αν και εγώ είμαι πολύ μεγαλύτερή σου,με παιδιά φευγάτα από το σπίτι.Τίποτα δεν με ενθουσίαζε,κοινωνικότητα ελάχιστα πάνω από το μηδέν και γενικά καμιά όρεξη για τίποτα.Και τότε ήρθε το εγκεφαλικό του άντρα μου και η ζωή μας άλλαξε εντελώς.Τώρα εάν και όποτε έχω τη δυνατότητα να βγώ μια βόλτα,να πάω για έναν καφέ ή αν μας επισκεφθεί κάποιος για να τα πούμε είναι σαν να μου κάνουν ένα μεγάλο δώρο.Απόλαυσε τη ζωή που έχεις.Και το παιδάκι σου και τη γυναίκα σου και τη δουλειά σου και τους φίλους σου.Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα και μακάρι να μην χάσεις κάτι από αυτά που έχεις για να το εκτιμήσεις