Δεν χρειάζεται κανείς να παρακολουθήσει εξ ολοκλήρου έναν διαγωνισμό Eurovision για να καταλάβει μέσα σε 10-15 λεπτά μόλις ότι πρόκειται για την γκλαμουροποίηση του eurotrash. Όπως φαντάζομαι δεν χρειάζεται να εθιστεί στο κρακ για να καταλάβει ότι πρόκειται για ένα σκληρό κι ύπουλο ναρκωτικό. Κάποια πράγματα φωνάζουν από μακριά. Όσο για το ότι "εκπομπή που έχει παιχνίδια τέτοιου είδους πάντα πουλάει γιατί είναι διασκεδαστικά" αναρωτιέμαι: διασκεδαστικά για ποιόν; Για τους συμμετέχοντες ή για τους θεατές; Γιατί και το Κάστρο του Τακέσι είχε τέτοια και τα μάτια γλάρωναν στο πεντάλεπτο. Μάλλον καλά το αναλύει ο No Name...
Σχολιάζει ο/η