Χωρίς καμία διάθεση αντιπαράθεσης,δύο τρία points με την πρώτη ανάγνωση:Δύσκολο πολύ, αλλά δεν αποκλείεται ,να ζητήσει κάποιος από σούπερ-μάρκετ να του δώσει δωρεάν τροφιμα.Αυτό όμως, συνήθως το πράττουν άνθρωποι που ενεργούν επί τούτου, εξ ονόματος συλλογικοτήτων,αλλά, τονίζω,δεν αποκλείεται και ιδιώτης να το ζητήσει. Προσωπικά,δεν το έχω δει ποτέ,ίσως επειδή θεωρείται και είναι, ένα είδος επαιτείας. Αν καθόλου ενδιαφέρει εδώ κάποιον, γνωρίζω περίπτωση (καλοντυμένου)αρχιτέκτονα,ο οποίος χτυπημένος από την οικονομική κρίση, κατέληξε να ζητιανεύει κυριολεκτικά στο δρόμο. Είχε παιδιά.Γράφω είχε, διότι,εν τέλει,όντας πολύ πιεσμένος οικονομικά και όχι μόνο, έγινε αυτόχειρας.Η σταγόνα που ξεχείλισε το πότηρι, ήταν η σκέψη ότι εξαιτίας της ανεργίας,η ζωή του και των παιδιών του, εξαθλιώθηκε.Αυτός βρίσκεται στον αντίποδα της ιστορίας μας βέβαια.Από το βραδινό κείμενο της κοπέλας,συνάγεται συμπέρασμα γιατί έπραξε έτσι κι όχι αλλιώς. Απλά, αυτό και κλείνω,επισημαίνω ότι, ταλαιπωρία και στρίμωγμα που τυχόν έχουμε ζήσει εμείς,(ίδιο ή παρεμφερές με αυτό που περνάει κάποιος τρίτος),δεν ακυρώνεται αναδρομικά με την ταλαιπωρία κάποιου τρίτου.Η δε ηθική μεταλλάσσεται και μεταπλάθεται αναλόγως διαφόρων τινών, συνθηκών, χρόνου,τόπου και άρχουσας τάξης.Κρίνουμε κατά περίπτωση. Οι δικηγόροι της στήλης,το γνωρίζουν καλύτερα. Γράψτε κάτι παιδιά.