Σήμερα πέθανε ο αγαπημένος μου γάτος. Και πέφτω πάνω στο άρθρο σου. Ο πόνος είναι αβάστακτος...το κλάμα ποτέ δε μου βγήκε τόσο αβίαστα...στη δουλειά, στο δρόμο, παντού. Το να ανακαλώ τις καλές στιγμές αυτή τη στιγμή δε βοηθάει. Τίποτα δε βοηθάει. Είναι πένθος βαρύ. Χτες κηδέψαμε και έναν αγαπημένο κοντινό θείο. Δεν είναι το ίδιο. Ίσως γιατί τα ζώα είναι πιο αθώα, πιο ευάλωτα. Τα μάτια του γεμάτα ευγνωμοσύνη κι αγάπη, αλλά και τόσο λυπημένα όσο ήταν άρρωστος. Έχεις ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αγαπημένε. Το ήξερες και το άξιζες!