Η ανάλυση εξαιρετική και απίστευτα διαυγής η αποκαθήλωση του κλισέ ότι το θέαμα είναι μόνο escapism και αποχαύνωση. Ωστόσο έχω και δύο διαφωνίες. 1.Επιχειρείται ένα λογικό άλμα, κατά το οποίο η δημιουργία και η προώθηση της ταινίας υποτίθεται ότι αντανακλά την -ελληνική κι ίσως κι ευρωπαϊκή- κρίση (καθώς και την κρίση δημοκρατικού ελλείματος ανά τον κόσμο προς βορά του νεοφιλελευθερισμού), ωστόσο θα έλεγα ότι είναι η ερμηνεία, η ανάγνωση της ταινίας και του promotion της μέσα από το πρίσμα του εν τη κρίσει και όχι των ίδιων των δημιουργών της. Άλλωστε η ίδια οπτική κι αισθητική εύρισκε αντανάκλαση και στην πρώτη ταινία "300". Κατανοητό ωστόσο ότι σήμερα η αισθητική/μυθοπλασία/χαρακτηρολογία αυτή μοιάζει στον θεατή ονειροπόληση κι εφιάλτης μαζί (όπως το θέτετε) μιας και οι συνθήκες άλλαξαν και η ταύτιση παίρνει άλλες διαστάσεις. 2.Η εξίσωση του μορφολογικά/φυσιογνωμικά παραμορφωμένου με την ηθική κατάπτωση και τα ντεφώ του χαρακτήρα δεν είναι απαραίτητα νεοναζιστικό, ρατσιστικό μόρφωμα, αλλά (δυστυχώς ίσως, πάντως έτσι είναι) μια σκέψη και θεώρηση των πραγμάτων διάχυτη στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Το κάλλος δεν είναι τυχαία τόσο γραφολογικά παρόμοιο με το καλός, αν λάβουμε υπ'οψιν μας αυτή την μονήρη κοσμοθεωρία. Εν πολλοίς ο εναγκαλισμός του παραμορφωμένου, του ανάπηρου, του ασθενούς, του αδύναμου σωματικά (με το αντισταθμίζον πλεονέκτημα του ηθικού μεγαλείου ή έστω της ενσωμάτωσης στο κοινωνικό σύνολο) είναι μια καινοτομία του χριστιανισμού.
