«Ο μικρός στην αρχή ήταν σαν αγριμάκι, φοβισμένος, απρόσιτος, δεν έλεγε πάνω από δέκα δεκαπέντε λέξεις, σταδιακά άρχισε να μας εμπιστεύεται, να χαλαρώνει και που και που να χαμογελάει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για μένα από το να σε αγκαλιάζουν σφιχτά αυτά τα μικρά χεράκια, να σε ακουμπάει με εμπιστοσύνη. Είχα επιτέλους την τιμή να βλέπω να γελάει με την καρδιά του ένα παιδί που όταν το γνώρισα ήταν κλεισμένο στον εαυτό του και μάλλον δυστυχισμένο και είχα βάλει κι εγώ το δικό μου λιθαράκι για να ανθίσει αυτό το γάργαρο γέλιο». Ποιος ήρθε και καθαρίζει κρεμμύδια στο γραφείο;