Καθόλου ο μόνος. Αν κάπου η Ελλάδα υπήρξε παγκόσμια πρωτοπόρος την δεκαετία του 90, δεν ήταν σε τίποτε άλλο πέρα από το trash. Αναλογίσου αν ποτέ μπορούμε να πούμε ότι παράξαμε κάτι καινοφανές, πέρα από αυτό. Και είναι λογικό, αφού το τρας στην Ελλάδα γλιστρούσε ανάμεσα στις τρύπες του ίδιου του συστήματος, το οποί στα θεμέλια του δυστυχώς είχε τη ζιβαγκομούχλα του Πασοκ από την μία και την λουμπενοωεοφιλελέ λαικοποπ από την άλλη. Αισθητικά και τα δύο, σχεδόν επιβεβλημένα μέσω της γνωστής ρεμούλας. Έτσι το τρας, αντανακλούσε το περιθώριο της πραγματικότητας επάνω σην οθόνη της τηλεόρασης, με άκρως επιθετική διάθεση απέναντι στο άδικο σύστημα "αξιών" και των δεκανικίων του,με μοναδικό σκοπό την ενόχληση, την ανατροπή των σημείων και των σημαινόμενων, με θράσος στα όρια της βίας καμιά φορά, του ανορθολογισμού και της ηθικής αμφισημίας. Επρόκειτο για ένα ειλικρινέστατο, ναρκισσιστικό και εκδικητικό κάγχασμα απέναντι σε μια κοινωνία που έπρεπε κάτι να την σοκάρει επιτέλους, κάτι να την κάνει να δει τα πράγματα από την πλευρά των εξόριστων, οι οποίοι και αυτοί, ξέραν ότι δεν θα χουν μερίδιο ποτέ στο γλέντι. Και κάπως έτσι φτάσαμε στην Μαλάμω στον Βας και στον Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι, να μην κολώνει!