Κανένας μας δεν έχει συναισθηματικές αναφορές από μία τέτοια αρχιτεκτονική.Ελάχιστοι έχουν βιώματα και εμπειρίες μέσα σε τέτοια κτίρια και επειδή η αρχιτεκτονική δεν είναι μία αμιγώς εικαστική τέχνη άλλα μία τέχνη που περισσότερο βιώνεται με το πέρασμα του χρόνου (συνειδητά και ασυνείδητα), αυτός είναι και ο λόγος της δυσκολίας στην αποδοχή αυτού του σχεδιασμού ως κατοικία.Ίσως, πάρα πολλά χρόνια μετά, που η πλειοψηφία των κτιρίων -ίσως- είναι κάπως έτσι, που θα μεγαλώνουν άνθρωποι και γενιές ολόκληρες μέσα σε παρόμοια κτίρια τότε αυτά, θα γίνουν τα σημερινά παραδοσιακά κτίρια με τα χρωματιστά παντζούρια και τα παραδοσιακά κάγκελα πού όλους μας συγκινούν....και πάει λέγοντας...