Αφού έγραψαν κάποιοι ως νομικοί, ψύχραιμα, ας παραθέσω και εγώ την αντίθετη άποψη, επίσης ψύχραιμα (όσο μπορώ τουλάχιστον), ως νομικός (μη σχετιζόμενος με την εγκληματολογία πάντως, οφείλω να το διευκρινίσω).Οι παραπάνω απόψεις λαμβάνουν ως δεδομένα δυο πράγματα, τα οποία δεν θα έπρεπε να λαμβάνονται ως τέτοια (κατά την άποψή μου προφανώς).1ον Ότι σκοπός της ποινής πρέπει να είναι μόνο ο σωφρονισμός. Αν έχουμε λοιπόν σωφρονισμό που "τεκμαίρεται" (και αυτό θα το συζητήσουμε αργότερα, κατά πόσο μπορεί να τεκμαίρεται), τότε είναι άσκοπο να παραμένει κάποιος φυλακισμένος.Δεν συμφωνώ καθόλου. Ναι ο σωφρονισμός είναι μια από τις σπουδαιότερες λειτουργίες του ποινικού συστήματος, αλλά δεν είναι η μόνη. Επίσης υπάρχει και ο παραδειγματισμός και η έννοια της δικαιοσύνης για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και ιδίως για τα θύματα, αλλά και η προστασία του κοινωνικού συνόλου από επικίνδυνους εγκληματίες. Όταν λέμε δις ισόβια, αλλά εννοούμε 21 χρόνια, ή όταν λέμε 10 χρόνια αλλά εννοούμε 6 ή και λιγότερα, η λειτουργία του παραδειγματισμού πάει περίπατο. Να μην αναφερθούμε καν στις αναστολές, στις άδειες, στην επιμέτρηση των ποινών και σε όλα τα συναφή, που καθιστούν την δικαιοσύνη κυριολεκτικά περίγελο. Στο κάτω κάτω, εάν είναι να φυλακίζουμε κάποιον για ένα χρονικό διάστημα γιατί να μην του απαγγέλλουμε την συγκεκριμένη ποινή που πρόκειται να εκτίσει, αλλά να νοιώθουμε την ανάγκη να απαγγέλλουμε πολύ ανώτερες ποινές που τελικά δεν εκτίονται ποτέ; Πόσο δειλή αντιμετώπιση είναι αυτή και πόσο έλλειψη αυτοπεποίθησης για την ορθότητα της γνώμης μας μαρτυρά αυτό, όταν νοιώθουμε την ανάγκη να αναγγέλλουμε πανηγυρικά ενώπιον της κοινωνίας την σκληρή τιμωρία του εγκληματία (πως ακούγεται το "δις ισόβια" ε;) και έπειτα από κάποιον καιρό (όταν μάλιστα έχει ξεχαστεί το έγκλημά του) να λέμε πια στην κοινωνία "τελικά μωρέ να βγει ο άνθρωπος πιο νωρίς", επικαλούμενοι τον ανθρωπισμό; Όταν του απαγγείλαμε την μεγάλη ποινή ήμασταν απάνθρωποι, ή μήπως κοροϊδεύαμε, εν γνώση μας μάλιστα, την κοινωνία ; Για την έννοια της δικαίωσης των θυμάτων και των συγγενών τους (πείτε το και εκδίκησης αν θέλετε, δεν φοβήθηκα ποτέ τις λέξεις) δεν νομίζω καν ότι χρειάζεται να αναλύσω οτιδήποτε. Είναι σαφώς προτιμότερο από κάθε άποψη, επισήμως και θεσμοθετημένα, να είσαι στην θέση του θύτη παρά στην θέση του θύματος. 2) Όσον αφορά την έννοια του "σωφρονισμού", που συνδέεται άμεσα με την ανωτέρω έκτιση της ποινής. Κάποιος μπορεί να αντιλέξει ότι ο λόγος που απαγγέλλουμε μεγαλύτερες ποινές, αλλά τελικά εκτίονται μικρότερες είναι ότι οι φυλακισμένοι δείχνουν καλή διαγωγή, επομένως η "κανονική" τους ποινή θα ήταν το μέγιστο, αλλά λόγω του "σωφρονισμού" δεν χρειάζεται να την εκτίσουν όλη. Έτσι άλλωστε είναι δομημένος ο νόμος.Η πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση σε αυτό είναι η εξής : ΚΟΡΟΙΔΕΥΜΟΑΣΤΕ; Όλοι αυτοί που βγαίνουν δηλαδή πιο νωρίς έχουν σωφρονιστεί; Και τότε γιατί η συντριπτική πλειοψηφία ξαναγυρνάει; (μάλλον φταίει η "άτιμη η κενωνία").Ο κανόνας της πιο νωρίς αποφυλακίσεως (για όσους δεν γνωρίζουν) είναι ο εξής απλός : Αν κάτσεις στα αβγά σου στην φυλακή (και αυτό πάλι είναι σχετικό), τότε δεν μπορούν να σου αρνηθούν την αποφυλάκισή σου (γιατί τυχόν άρνηση θα πρέπει να είναι αιτιολογημένη, επομένως εάν δεν έχεις κάνει κάτι σοβαρό όσο ήσουν μέσα, δεν θα μπορούν να αιτιολογήσουν το γιατί σου αρνούνται την αποφυλάκιση). Είναι λογικός ο κανόνας αυτός; Προφανώς όχι. Έναν βιαστή δηλαδή ή έναν παιδεραστή, τι τον παίρνει να κάνει στην φυλακή, ώστε να του αρνηθούν την αποφυλάκισή του; Ένας σατανιστής, που σκότωνε αθώες κοπελίτσες, τι θα κάνει στην φυλακή, θα θυσιάζει εμπόρους ναρκωτικών; Φυσικά θα κάτσει στα αβγά του, αυτό πως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι "σωφρονίστηκε κατά τεκμήριο";Όλα αυτά τα συστήματα είναι ένας, ακόμη, πρόχειρος τρόπος αντιμετώπισης των σοβαρότατων ποινικών ζητημάτων, εξαιτίας της χρόνιας ανεπάρκειας του ποινικού μας συστήματος να εργαστεί συστηματικά και με σοβαρότητα, ώστε να διακρίνει ποιος πραγματικά αξίζει μια ευκαιρία και ποιος θα πρέπει να σαπίσει στην φυλακή μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Και επειδή το σύστημά μας είναι αδύνατο να διακρίνει αντικειμενικά, έχει δημιουργήσει αυτούς τους ανυπόληπτους κανόνες γενικής αντιμετώπισης (σοβαρότατο ρόλο δε στην θέσπισή τους διαδραματίζει και η έλλειψη φυλακών και το κόστος αυτών). Και όλα αυτά υπό τον μανδύα ενός προοδευτικού -δήθεν- ανθρωπισμού.Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες σχετικά με τα θέματα αυτά. Για να μην μακρηγορώ περισσότερο, θα κλείσω με μια πρόταση για ένα απλό κοινωνικό πείραμα. Προκαλώ οποιονδήποτε νομικό, κυριολεκτικά οποιονδήποτε, που τυχόν διαβάζει lifo, να κάνει με το χέρι στην καρδιά μια απλή δήλωση σε ένα σχόλιο εδώ μέσα :"Στην Ελλάδα λειτουργεί σύστημα σωφρονισμού κρατουμένων, έστω και με προβλήματα".
