Σοφτ αμερικάνα τύπου στάρμπακς, μελό μέχρι θανάτου, ρυθμός σαπουνόπερας, κλισέ ατάκες και χαρακήρες, τηλεοπτικής αισθητικής σενάριο και σκηνοθεσια (να σκεφτείς οτι για να μπουμε στο κλίμα ακούγονται συνέχεια αφύσικοι διάλογοι τύπου «θυμάσαι οτι εγώ τον έβαλα στην φυλακή; - ναί, θυμάμαι» και ,«Πατέρα θα χάσουμε πελάτες αν τον προσλάβεις στο μαγαζι, στο έχω ξαναπεί»), ανιαρές «οσκαρικές-πολύ-θα-ήθελα-να-έχω-βάθος-αλλά-είμαι-αμερικάνος- ερμηνείες (αργόσυρτη, βαριά φωνή, παύσεις, παύσεις, παύσεις), επιτειδευμένη νότια προφορά, ανυπόφορο ψευτο-indie soundtrack (κατευθείαν από διαφήμιση), κλπ, κλπ. Αν δεν ήταν στο sundance tv και δεν είχε βγει στον αέρα την περίοδο που στην αμερική γινόταν της κακομοίρας για την θανατική ποινή η σειρά δεν θα είχε ούτε αυτούς τους ελάχιστους τηλεθεατές.