Το "ίμπακτ", όπως λες σε πολύ σωστά ελληνικά, είναι αυτό που ήθελαν οι ΑΛΛΟΙ να είναι. Δεχόμενος το ταμπού της αθηναϊκής δημοκρατίας δέχεσαι να σε ετεροκαθορίζουν οι Δυτικοί. Ο Μεγαλέξανδρος ήταν σημαντικότερος της αρχαίας Αθήνας γιατί, εν τέλει, από όλο τον προχριστιανικό ελληνικό κόσμο μόνο αυτός έμεινε στο φαντασιακό και στις παραδόσεις των Ελλήνων αλλά και των άλλων λαών της αυτοκρατορίας του, η οποία ήταν πολύ λιγότερο τυραννική από ό,τι η αθηναϊκή δημοκρατία. Όσο για τον Αριστοτέλη, δεν ήταν καθόλου Αθηναίος. Οι Αθηναίοι ήταν πλατωνικοί (δηλαδή, μιλάμε για ιδέες ενώ θωπεύουμε ανήλικα) ή κυνικοί, ή στωικοί (δηλαδή, μηδενιστές). Ο Αριστοτέλης ήταν πραγματιστής (δηλαδή, εδώ και τώρα). Δεν είναι τυχαίο που αυτός ήταν ο δάσκαλος τού Αλεξάνδρου. Επί 300 χρόνια ο ελληνικός κόσμος βρισκόταν υπό περσική κατοχή. Οι Αθηναίοι πολεμούσαν μόνο όταν το αγγούρι έφτανε στον δικό τους πωπό, προκαλώντας τη δυσφορία των υποτελών τους. Ο Μεγαλέξανδρος είπε, τέρμα το βύσσινο, και έστειλε τους Πέρσες πίσω στη χώρα τους. Εδώ και τώρα. Αριστοτέλης. Χωρίς τη Μακεδονία (και όχι "Βόρεια Ελλάδα") δεν θα υπήρχε ούτε Ελλάδα, ούτε ελληνική γλώσσα, ούτε ελληνικός πολιτισμός. Δεν θα υπήρχε ούτε Βυζάντιο, με την οικουμενικότητα ενός αναγεννημένου Ελληνισμού, με το ανθρωποκεντρικό πνεύμα της νέας θρησκείας, του Χριστιανισμού (που όσο κι αν δεν σου αρέσει εξανθρώπισε τον άνθρωπο - αντί για Καιάδα, νοσοκομεία, αντί για ανθρωποθυσίες, Θεία Κοινωνία, αντί για μεμονωμένους φιλοσόφους, σχολεία και το Πανδιδακτήριο). Δεν υποτιμώ το μεγαλείο του Ευριπιδη ή του Αισχύλου, ή τη συμβολή στην ανθρώπινη σκέψη του Πλάτωνα και του Διογένη. Αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι ότι το "λάλον ύδωρ" του Ελληνισμού δεν βρίσκεται ούτε στους Δελφούς, ούτε στην Ακρόπολη της Πανάθας σου, αλλά στην Πέλλα και στη Σελεύκεια, στην Αλεξάνδρεια και στην Αντιόχεια.
