Περσινά ξινά σταφύλια. Τα μακεντόνσκι (ήτοι σλαβομακεδονικά) μπορεί, γλωσσολογικώς, να είναι τέκνα της βουλγαρικής, όμως δεν παύουν να αποτελούν επίσημη γλώσσα της περιοχής (της οριζόμενης στα μέσα του ‘40 ως «Демократска Федерална Македонија» υπό την κατοχή της Βουλγαρίας και μετά υπό την σκέπη της Γιουγκοσλαβίας).Παράλογη δεν νομίζω πως είναι η χρήση της λέξεως «Μακεδονία» (πλην των ελληνικών συνόρων), διότι η Μακεδονία (με διάφορες παραλλαγές, βέβαια), είτε ως ευρύτερη γεωγραφική περιοχή και προσδιορισμός υπήρχε, ανά τους αιώνες. Παράλογη (και ταυτόχρονα θλιβερή, κατά μία έννοια) είναι η «οικειοποίηση» που αισθάνονται αρκετοί της γείτονος με *συγκεκριμένα* το αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας, εν γένει οι βαλκανικοί μεγαλοϊδεατισμοί, καθώς και οι μη διαλλακτικοί χειρισμοί (κι από τις δύο πλευρές). Βέβαια, βλέποντας κανείς έναν εθνογραφικό χάρτη του 1861 (κι όχι μόνον αυτόν, φυσικά *) https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cf/Balkans-ethnic_%281861%29.jpg της περιοχής των Βαλκανίων, όπου στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας, κατοικούσαν Βούλγαροι, Τούρκοι, Αλβανοί, Εβραίοι, Βλάχοι και (φυσικά) Ρωμιοί διαπιστώνει -πιθανότατα- πόσο φαιδρή είναι ΚΑΙ η απόλυτη (γενετική) συσχέτιση που αισθάνονται αρκετοί μοντέρνοι Έλληνες με το …σόι του Μ. Αλέξανδρου. …Κατά τ’ άλλα η Ελλάδα θεωρούταν σημαντικότατος εμπορικός και επενδυτικός εταίρος της Σλαβομακεδονίας. Με την κρίση πώς πάμε αλήθεια;(*) Και ένας χάρτης του 1916, με Σλαβομακεδόνες εν ελλάδι https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d6/Hellenism_in_the_Near_East_1918.jpg