Στα παιδιά καθώς αναπτύσσονται βλέπει κανείς ξεκάθαρα πόσο έρχονται με δικά τους σετ χαρακτηριστικών του χαρακτήρα που αποκλείεται να κοπιάρισαν από κάπου παρ'εκτός από τα γονίδιά τους. Οπωσδήποτε δεν είναι ούτε τα γονίδια ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το πώς θα εξελιχθεί κάτι το τόσο περίπλοκο όσο ο άνθρωπος! Σίγουρα επιδρά ο παράγοντας περιβάλλον/ανατροφή στο να διαμορφώσει τις λανθάνουσες τάσεις και να τις υποσκελίσει ή να τις αναδείξει αντίστοιχα. Δεν το αμφισβητώ σε καμμία περίπτωση. Ένας συνδυασμός των δύο λειτουργεί. Πάντως η θεωρία της έντονης ανάμειξης του γονιδιακού υλικού προσκρούει ιδιαίτερα έντονα στα διάφορα κλισέ που λέγονται μετά πεποιθήσεως έντονης (εν είδει βρώσης πασατέμπου σε παρείστικες συζητήσεις καφενείου) τύπου "το σκυλί σου και το παιδί σου όπως το μάθεις" ή "δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν θέλω" (ας τρέξουν να το πουν σε έναν άνθρωπο με αυτισμό ή με διαβήτη κλπ) Σε κάθε περίπτωση όπως πολύ σωστά συμπεραίνεις η ψευδαίσθηση ελέγχου που μας παρέχουν τέτοιοι αφορισμοί λειτουργεί ανακουφιστικά. Γι'αυτό κι ανακυκλώνονται.