#2.Έχω δικό μου άνθρωπο ψυχικά ασθενή.Αυτή τη στιγμή εξακολουθούμε να είμαστε οικογένεια,μπορούμε να συμβιώνουμε,μπορεί κι εκείνος να έχει ποιότητα ζωής,γιατί παίρνει τα φάρμακα του.Είμαστε πολύ κοντά του,τον στηρίζουμε όλοι,αλλά δε θα μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε,αν και ο ίδιος δεν ήταν συνειδητοποιημένος ασθενής.Είναι νέος άνθρωπος και πολλές φορές αισθάνεται,ότι η νόσος,η λήψη φαρμάκων και ένας πιο συντηρητικός τρόπος ζωής,που πρέπει να ακολουθεί,τον περιορίζουν.Είναι αποφασισμένος όμως να μην ξαναγυρίσει στην προηγούμενη κατάσταση.Πρέπει ο ίδιος ο σύντροφός σου,να κατανοήσει και να αποδεχτεί το πρόβλημα του.Αν δεν το κάνει,κάθε τόσο θα εγκαταλείπει τη θεραπεία του και θα ξεκινάει απ'το μηδέν.Κι εσύ πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα ζεις με την ψυχική νόσο.Είναι μάχη καθημερινή και για τον ασθενή και για τους οικείους του.Σ'αυτό το κομμάτι καλό θα ήταν να ζητήσεις βοήθεια από ειδικό.Πρέπει να μιλήσεις και με το γιατρό του,ώστε να ξέρεις ακριβώς την κατάσταση του,για να μπορείς να τον βοηθήσεις ουσιαστικά.Αν τον αγαπάς,καμιά υποχώρηση στο θέμα γιατρός-φάρμακα.Έτσι μόνο μπορεί να διεκδικήσει μια καλή ζωή με χαρά κι αξιοπρέπεια κι εσύ την ευκαιρία να τη μοιραστείς μαζί του.
