Είμαι περιστασιακός χρήστης αλκοόλ. Έχω δε την πληροφορία του κινδύνου του αλκοολισμού. Χωρίς να θέλω να μειώσω προσωπικές ιστορίες ή περισπούδαστες μελέτες του ίντερνετ, δεν πιστεύω ότι αποτελούν μέθοδους επικύρωσης των συνθηκών κάτω από τις οποίες γίνεται επικίνδυνη μια ουσία. Μια και εδώ δεν είναι κάποιο επιστημονικό συνέδριο αλλά ένα φόρουμ πολιτών, νομίζω ότι θα ήταν σωστότερο να συνεχιστεί η συζήτηση στο πολιτικό θέμα της κρατικής παρέμβασης στην προσωπική ζωή του πολίτη. Αν η χρήση μίας ουσίας μπορεί να κριθεί ως έγκλημα από κάποιο θεσμό. Κατά πόσο η εκλησία μπορεί να παρέμβει στη λειτουργία νομοθέτησης του κράτους. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι η χρήση τέτοιων ουσιών είναι αυτοκτονία. Θα προτιμούσα αντί να προσπαθούν να μας πείσουν για κάτι τέτοιο, να θέσουν το ζήτημα του δικαιώματος της αυτοκτονίας.Η προσωπική μου άποψη είναι προς τη μετάθεση των προσωπικών ευθυνών από του κράτος στον πολίτη, άρα στην πλήρη νομιμοποίηση της χρήσης ουσιών. Ιστορικά αποδεικνύεται η ανάγκη χρήσης ουσιών που αλλάζουν τον τρόπο αντίληψης. Το ότι τυχαίνει να χρησιμοποιώ μια νόμιμη ουσία δε θεωρώ ότι με κάνει καλύτερο ή χειρότερο από κάποιον που τυχαίνει να του ταιριάζει κάποια παράνομη. Κυρίως δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα σε κανένα να κρίνει την ανάγκη μου αυτή. Άλλωστε το παράδειγμα της ποτοαπαγόρευσης έδειξε ότι τέτοιου τύπου απαγορεύσεις επηρεάζουν βαθύτατα τον κρατικό μηχανισμό, δημιουργούν διαφθορά και ωφελούν τη κάθε λογής μάφια. Παρακαλώ όχι ερωτήσεις του τύπου αν δίνω ουίσκι στον τρίχρονο γυιο μου.