Την τελευταία διετία παρατηρώ ότι το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τα βιβλία, και δη τα λογοτεχνικά, αναζωπυρώνεται. Ίσως βασική αιτία είναι η οικονομική κρίση, που οδηγεί πολλούς στο να αναζητούν ουσιαστικές ενασχολήσεις στον ελεύθερο χρόνο τους εντός οικίας, αφού οι μετακινήσεις δεν είναι πλέον τόσο εύκολες. Πού να πάει κάποιος, όταν κοστίζει τόσο η βενζίνη; Αλλά και εκεί που θα πάει, δεν θα ξοδέψει χρήματα; Δεν θα φάει κάτι; Δεν θα πληρώσει για οποιαδήποτε πρόσβαση σε διασκέδαση; Η επαφή με τη λογοτεχνία λοιπόν έρχεται να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο, ειδικά από τότε που η ελληνική τηλεόραση άρχισε να πνέει τα λοίσθια στον τομέα της ποιότητας και της πρωτοτυπίας. Έπειτα σημαντική είναι και η συμβολή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σελίδες για τα βιβλία, blogs για τα βιβλία, με κριτικές, φωτογραφίες, ανάρτηση προσωπικών σχολίων και εμπειριών ανάγνωσης. Ακόμη και το instagram μπήκε στον χορό με ειδικό "παράρτημα", καλούμενο bookstagram. Ακόμη και όσοι διατείνονταν ότι δεν αρέσκονταν στο να διαβάζουν βιβλία, ίσως αλλάζουν σταδιακά γνώμη. Η προβολή βιβλίων, οι συζητήσεις γι' αυτά, οι προσφορές που συχνά γίνονται από βιβλιοπωλεία, η δυνατότητα αγοράς μεταχειρισμένων σε χαμηλότατες τιμές, έχουν οδηγήσει αρκετούς να αναθεωρήσουν τη σχέση τους με τα βιβλία. Είτε από απλό ενδιαφέρον να δουν τι είναι τελικά η Λογοτεχνία, ίσως από πρόθεση να προσεγγίσουν διαδικτυακούς "φίλους" που φαίνονται ενδιαφέροντες, τελικά πολλοί εισχωρούν στον χώρο της Λογοτεχνίας. Και μάλιστα η πλειοψηφία παραμένει...Και θα τολμήσω στο τέλος να παραθέσω άλλη μία αιτία: την επαφή των μαθητών με τη Λογοτεχνία στα σχολεία. Ανάμεσα στην πληθώρα μαθημάτων, που συνδέονται με τις πανελλήνιες εξετάσεις και την γενικότερη χρησιμοθηρία του σχολείου- ειδικά του Λυκείου- υπάρχει ένα μάθημα, σε όλες τις τάξεις, που κάνει τους μαθητές να ξεκουράζονται και ειδικά να συμμετέχουν χωρίς να θεωρείται λανθασμένη η όποια απάντηση τολμήσουν να πουν φωναχτά μέσα στη σχολική αίθουσα. Ακόμη και ο χειρότερος Καθηγητής να διδάσκει Λογοτεχνία, πάντοτε το μάθημα αυτό έχει έναν αέρα ελευθερίας και δημιουργικότητας, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο ανάλογα των συνθηκών. (Σπανίως βέβαια αδιάφοροι καθηγητές διδάσκουν Λογοτεχνία. Την αποφεύγουν, ενώ αντιθέτως την επιδιώκουν οι δημιουργικοί, ευφάνταστοι εκπαιδευτικοί). Έτσι, οι άλλοτε μαθητές Λυκείου που αδημονούσαν να χτυπήσει το κουδούνι και να βγουν στο διάλειμμα, αυτοί που κοιτούσαν τους Καθηγητές τους με αδιαφορία, όταν τους ανέλυε στίχους του Ρίτσου ή πεζά του Βενέζη, ή όταν προσπαθούσε να τους κάνει να αγαπήσουν το δημοτικό τραγούδι, κι εκείνοι τον κοιτούσαν βαριεστημένα σκεφτόμενοι στίχους ροκ τραγουδιών..., μεγαλώνοντας, ανακαλύπτουν πως όλη εκείνη η μαγεία της Λογοτεχνίας υπάρχει μέσα τους και έρχεται τώρα στην επιφάνεια. Ειδικά οι τριαντάρηδες τού σήμερα έχω διαπιστώσει ότι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία και φαίνεται ότι ακολουθούν και οι νεότεροι...Προσωπικά, θεωρώ λοιπόν ότι το βιβλίο στην Ελλάδα έχει μέλλον. Οι βιβλιόφιλοι περιμένουν νέες παρουσίες και δράσεις πραγματικά βιβλιόφιλων εκδοτών και βιβλιοπωλών, που θα στηρίξουν την φιλαναγνωσία. Μια κοινωνία σε κρίση- και μερικές φορές σε απόγνωση- ίσως βρίσκει καταφύγιο και ορμητήριο στη Λογοτεχνία...
Σχολιάζει ο/η